Het is oorspronkelijk een gezongen nummer van Michel Polnareff, en er zijn goede covers van Peggy March (in het Engels) en Marc Almond (grotendeels in het Frans met een beetje Engels) – maar hoe spijtig – een eindeloos opzetbare instrumental is nu eenmaal instrumentaal. De eerste instrumentale versie van het orkest van Raymond Lefèvre werd akelig geplugd op Caroline in haar nadagen in 1968 (we wisten niet dat het nadagen waren), de reclame haalde de vaart uit ieder programma. En toen de zendschepen waren gekaapt en naar Amsterdam gesleept, kon de man die de langdurige reclame had ingesproken, Johnny Walker, zich beklagen over het uitblijven van gage en toekomstperspectief van het station en ook nog constateren dat de LP van Raymond Lefèvre op nr. 1 stond. “We ‘d been had.”
Knip de stem van Michel Polnareff uit het nummer en je krijgt iets als dit. Spijt mij Johnny, het is een eindeloos opzetbare instrumental.
Ik vraag mij af wat Mancunian mod Johnny Walker er van vindt dat het nummer, dat wel degelijk stomp heeft, ook als een van de meer curieuze klassiekers van de Northern Soul-vloer geldt. Vooral in de versie van Sounds Orchestral, die ook nog eens door zijn voormalige Caroline-collega Andy Archer gebruikt is als herkenningsmelodie op RNI. (“We’d been had…”)
Sounds Orchestral 1969 – indringende piano van Johnny Pearson, en zwaarder accent op koor
De titel Soul coaxing is net zo duister voor iemand die toch behoorlijke eindcijfers voor de talen had als Âme câline – aanhalende ziel – begrijpt u wel? Wist u het? Goed zeg. Wat het verder wil zeggen – daar moet je dan toch tekst voor hebben. Een andere keer misschien.
