Homohuwelijk in smalltown Michigan

Gisteren reden we langs een Methodistenkerk hier in de buurt van het dorpje in Michigan waar ik verblijf, en ik wees mijn vriendin erop dat die kerk er tenminste ook uit zag als een kerk. Veel kerken hier zien er namelijk uit als een doodgewoon rechttoe-rechtaan gebouw met ergens een klokketorentje erop, maar deze had dat soort moderne ontwerp dat veel Nederlandse kerken uit de jaren vijftig en zestig ook hebben.

“Voor die Methodistenkerk heb ik nog eens een demonstratie geleid’, antwoordde mijn vriendin.

“Wat? Een demonstratie geleid??” vroeg ik. Ik weet wel dat ze zo af en toe aan demonstraties meegedaan heeft, maar een hele demonstratie leiden, dat was nieuw voor me en had ik ook niet zo 1-2-3 van haar verwacht.

Ze vertelde me dat er vele jaren geleden in haar dorp eens een bedrijfje opgericht was dat zich specialiseerde in het organiseren van bruidsfeesten voor homohuwelijken (het betrof hier informele ceremonies, want het homohuwelijk was toen en nu nog steeds niet toegestaan in Michigan). Toen die betreffende methodistenkerk daar lucht van kreeg zette die een lobby op touw om dat bedrijf uit het dorp te laten vertrekken, want dit was volgens hen niet zoals God het gewild had. Ze kregen daar behoorlijke steun voor vanuit de bevolking, en het leek er inderdaad op dat het bedrijfje zou moeten gaan vertrekken.

Nu is mijn vriendin een heel lieve, zachtaardige vrouw, maar je moet niet van dit soort gemene dingen vlak onder haar neus gaan zitten doen. Zij kon niet begrijpen hoe zoveel mensen dit konden steunen. Als je zou afkondigen dat zwarte mensen niet mochten trouwen zouden de rapen immers gaar zijn, waarom mocht je dat dan wel voor homoseksuelen verbieden?

Zij besloot dat ze dit niet zomaar kon laten passeren, dat ook al zou het bedrijf gedwongen worden het dorp te verlaten, dat in elk geval duidelijk moest worden dat er ook mensen waren die het daar helemaal niet mee eens waren. Ze maakte protestborden, en belde een hele serie vrienden en bekenden om mee te doen.

Die steunden haar van harte, maar hadden geen tijd, waren die dag niet in het dorp, moesten een taart afbakken of moesten naar een verjaardag die ze niet aan hadden zien komen, maar beloofden wel even langs te komen rijden om haar te steunen. Haar jongste zoon (toen nog een tiener) had ook mee willen doen, maar omdat er zelfs doodsbedreigingen aan het adres van het bedrijfje waren geweest stond ze dat niet toe.

Uiteindelijk stond mijn vriendin er moederziel alleen haar demonstratie te leiden, met haar protestbord voor de methodistenkerk, en er kwam helemaal niemand van haar vrienden langs. Het bedrijfje heeft het dorp inderdaad moeten verlaten, maar ze stond er wel. Ik zou het nooit gedurfd hebben. Zij wel.