Te veel geloof in de onbenulligheid van François Hollande, president van Frankrijk, had ik drie jaar geleden. In ‘Hollande, ezel en/of haantje‘ beargumenteerde ik dat hij zijn verkiezingsbeloften nooit zou kunnen waarmaken. Hij was een ezel die geen lessen had getrokken uit de wederwaardigheden van François Mitterrand. Links beleid, zelfs als dat in Frankrijk nauwelijks links te noemen is, is in iedere lidstaat van de EU afzonderlijk tot falen gedoemd – de politiek van Syriza in Griekenland is daarvan het voorbeeld par excellence. Na mislukking van zijn poging zal Hollande genoegen nemen met zijn rol van opperhaantje, de rol van Frans staatshoofd, en rustig zijn tijd vooral besteden aan schoon vrouwvolk, dacht ik. Maar nee, hij sleurt Frankrijk de onzalige weg op van de Duitse Rood-Groene coalitie met haar keiharde Hartz-wetten voor de sociaal zwakkeren aan het begin van deze eeuw.
Niets of niemand lijkt de Franse president François Hollande nog te kunnen tegenhouden in zijn val naar historische diepten. Zijn regering geleid door Manuel Valls schuift alsmaar meer naar rechts op, met als jongste product de nieuwe arbeidswet die de klok inzake arbeidersrechten ver terugdraait. “Historisch verraad”, vat Pierre Jaquemain, die ontslag neemt als medewerker van minister van Arbeid Myriam El Khomri, samen. PS-kopstuk Martine Aubry had enkele dagen eerder samen met anderen het regeringsbeleid zwaar aangevallen. De Franse PS ligt op apegaaien.
(Uitpers)
Het op apegapen liggen van de Parti Socialiste (PS) hoeft op zich geen ramp te zijn. De idee van een gesloten systeem, waarop het sociaal-democratische gedachtegoed is gebaseerd, heeft tenslotte afgedaan. Maar het alternatief is in het rampzaligste scenario het Front National van Marine Le Pen. En een minder slecht draaiboek is evenwel nog steeds rechts. Een krachtige beweging op links ontbreekt. Ook hier passen de beroemde woorden van Antonio Gramsci: ‘Het oude is reeds dood, maar het nieuwe kan nog niet geboren worden.’ Frankrijk, toch het land van het revolutionaire ‘liberté, égalité, fraternité’, zucht nog steeds onder Charles de Gaulle’s: ‘Vive la République, Vive la France, (Vive de Gaulle)!’ – dat laatste dacht de oud-president slechts, zei hij niet. Dat wil zeggen dat voor Fransen de hoofdrol altijd en overal voor Frankrijk is in hun gedachten. Die Franse hoofdrol is reeds lang dood. Maar haar opvolgster, Europa, erkennen de haantjes nog niet. Laten we hopen dat Yanis Varoufakis met Democracy in Europe Movement (Diem25) snel voldoende schwung in de Franse harten kan krijgen en zijn ideeën er doet omarmen, opdat Frankrijk opnieuw aanjager kan zijn van een revolutie in Europa.
