Hoe ver politie-infiltratie kan gaan – het verhaal van Jacqui

Verliefd worden kan onder allerlei omstandigheden, de kans dat er “iets” van komt is groter naarmate je elkaar vaker ziet en intens met elkaar omgaat. Het kan op kantoor – het mag niet, maar het gebeurt, en wie uwer zonder zonden is… ik ben dat in ieder geval niet. En het kan in de actie, waar men elkaar ook regelmatig ziet en vonken kunnen overslaan.

Jacqui ontmoette Bob “Robinson” in het Animal Liberation Front. Bob was een van de felste activisten, schreef pamfletten (hij heeft ook het roemruchte McLibelpamflet geschreven). Hij was een van degenen die een bomachtig explosief plaatste bij een vestiging van Debenhams, dat maar bont bleef verkopen. Nu kan ik aantekenen dat ik in “de actie” altijd argwanend ben geweest jegens lui die nogal drastisch te werk willen gaan, die argwaan zou ook hier weer terecht zijn geweest. Maar Jacqui, en zij niet alleen, zag een gedreven activist. Zij werd verliefd op hem, ze kregen een relatie en zij wilde een kind van Bob. En dat kreeg zij.

Bob was wel vaak op vreemde ogenblikken afwezig. Zelfs vlak voordat Jacqui zou bevallen was een bezoek aan zijn zieke vader beslist noodzakelijk. En op zeker ogenblik moest hij naar eigen zeggen het land uit, omdat het hem te heet onder de voeten werd – hij week uit naar Spanje en het was veiliger dat men niet wist waar.

Bob Lambert

Jacqui blijft alleen met kind achter, ontmoet een andere man met wie zij trouwt en die op slag doodblijft (hij was beroepsvoetballer geweest). Weer alleen.
Jacqui is wel veganiste gebleven, maar is verder “verburgerlijkt”, is rechten gaan studeren en werkt op zeker moment bij een advocatenkantoor tevens privé-detectivebureau dat nota bene onderzoek verricht tegen het Animal Liberation Front.
Als The Guardian met de onthulling over de vader van haar kind komt, ontgaat haar dit. Zij leest de Daily Mail. Die heeft het bericht pas later. Bob heet nu “Lambert” en doceert terrorismestudies aan de universiteit van St. Andrews, Schotland. Zij belt op om hem daar te spreken, krijgt een secretaresse aan de lijn die vraagt wie zij wel mag wezen dat zij zomaar naar de professor vraagt. “Ik ben de moeder van zijn kind,” laat zij weten. Zij krijgt hem aan de lijn.

Bob was getrouwd en had al twee tamelijk grote kinderen toen hij Jacqui zwanger maakte. En Bob was een politie-infiltrant. Jacqui had de primeur van een kind van een politie-infiltrant, in het veelbetekenende jaar 1984. Als hij zogenaamd zijn zieke vader bezoekt is hij bij zijn wettige vrouw en dito kinderen.
Bob, ook geheten Mark, heeft het met nog andere vrouwelijke activisten aangelegd, Jacqui brengt dit verder niet ter sprake. Zij voelt zich met terugwerkende kracht verkracht en gedekt, iets wat zij als veganiste in de veeteelt nou juist verafschuwt. Zo werkt de politie. Nineteen eighty-four.

De politie heeft het vooral op de “groene” beweging gemunt, maar Jacqui zegt dat ook neonazi’s doelwit zijn, en zij verzoekt om compassie met de vrouwelijke slachtoffers ook daar – het geheel deugt niet, hoezeer je die nazi’s ook zult verafschuwen. Tot nu toe is er uit die hoek nog geen klacht over politie-infiltratie met “embedding”, zoals het fijntjes in de instructie – geschreven door, jawel, Bob Lambert – heet. Toch is zij vrij zeker dat het daar ook gebeurd is. En dat de politie het in vooral op vrouwen gemunt heeft, omdat die in het algemeen eerder vastigheid nastreven dan mannen. In ieder geval denkt de politie dat. Maar er is de zaak van “Anna” bij Earth First! (muziekje!), bij voorbeeld.

Bob is zelfs enigszins blij dat zij contact opneemt. Zijn twee wettige kinderen zijn overleden aan een erfelijke hartafwijking en hij wil graag dat zijn enig overgebleven kind daarop ter voorkoming wordt onderzocht. Jacqui laat hem wel vervolgen, maar laat ook contact tussen vader en zoon toe (zoon is ruim volwassen tenslotte).
Waar de vervolging toe leidt is nog niet duidelijk, wel heeft iemand van het Hooggerechtshof de goede smaak gehad haar Pussy Galore te dopen.

Lambertism, Hamas, Corbyn

Bob Lambert is een belangrijke terrorisme-expert, hij heeft een methode van terrorismebestrijding ontwikkeld, verkondigt men, die als Lambertism door het leven gaat. De islam is altijd extremistisch, is de stelling, maar het is zaak goed contact te onderhouden met de niet-gewelddadige extremisten. Hiermee worden bijvoorbeeld de Moslim Broederschap en hun Palestijnse filiaal Hamas bedoeld. Zijn boek dat dit betoogt werd gepresenteerd op een forum, voorgezeten door toenmalig backbench-parlementslid Jeremy Corbyn. Lambert heeft Corbyn ook in contact gebracht met Hamas. Zijn “aanpak” kan op applaus rekenen van wat Jacqui extreem-links noemt. Nu zegt zij dit op een studieconferentie over anarchisme, waar de meeste deelnemenden zelf anarchist zijn. Ik vraag dus wie of wat zijn daarmee bedoelt. Trotskisten, vooral de Socialist Workers Party, zegt zij. De lui die ook hun intredepolitiek uitvoeren in de Labourparty, al kan de grote aanwas daar uiteraard niet mee verklaard worden. Corbyn is tot zijn eigen verbazing de juiste man op het juiste tijdstip.

Maar hoe werkt dit verder? Jacqui vindt de goede verhouding tussen Corbyn en Lambert verontrustend. Lambert verkondigt ook dat hij het mikpunt is van een “zionistisch complot”. Jacqui: “Ik weet niet of ik dit antisemitisch kan noemen.” Ik: “Ik weet het wel zeker.” Zij reageert toch verrast. Als “activist” had Robinson/Lambert ook al iets tegen joden. Wie weet is dit opstoken van een vuur bij de rook die weer eens rondwaart over het antisemitisme bij Labour (een regelmatig terugkerend thema overigens) ook weer een politiewerkje? “Blaas de Labourparty op”.

Jacqui heeft Corbyn aangesproken op zijn band met een politie-infiltrant die een activiste bezwangerd heeft, haar dus. Hij reageerde ongeïnteresseerd. “Jeremy kan niet omgaan met vrouwen,” zegt zij. Ik stel een beetje bedroefd vast dat ik redacteur ben van een website die hem wel ondersteunt. “Misschien kun jij hem dan op andere gedachten brengen.”
Was het maar waar…