Niet uit het repertoire van Frank Sinatra, maar even poëtisch en bijna onpeilbaar ver weg inmiddels als de maan. Maar dus niet gezongen door Bob Dylan.
Een recente versie, maar een tribuut aan Les Paul, compleet met de overdub die de Les Paul & Mary Ford-versie zo bijzonder maakt tot vandaag aan toe, met Imelda May & Jeff Beck. De versie van Les Paul eindigt met een majeur-6 akkoord, wat voor altijd een soort onbezorgd geluk lijkt uit te drukken:
Somewhere there’s music
How faint the tune
Somewhere there’s heaven
How high the moon
There is no moon above
When love is far away too
Till it comes true
That you love me as I love you
Somewhere there’s music
It’s where you are
Somewhere there’s heaven
How near, how far
The darkest night would shine
If you would come to me soon
Until you will, how still my heart
How high the moon
Benny Goodman, Helen Forrest, 1940. De eerste plaatuitgave.
Lionel Hampton Quintet, 1942
Les Paul & Mary Ford, 1951
Jeff Beck & Imelda May, 2011
