Werken in Nederland is heel speciaal, vooral het Nieuwe Werken. Het Nieuwe Werken, wat is dat nu weer? Is dat thuis zitten met de computer op schoot en de kat op tafel? Nee, dat nieuwe werken bedoel ik niet. Het Nieuwe Werken, dat is een contract voor een, twee jaar hebben en vervolgens eruit worden geflikkerd; met een uitkering, dat wel.
Waarom moet dat? Omdat werkgevers je niet graag een vaste baan geven. En dus nemen ze je voor een jaar aan en daarna mag je -als alles goed is gegaan en je braaf bent geweest- nog een jaar. Daarna is het afgelopen. Niet dat ze je niet nodig hebben, maar ze willen gewoon niet aan jou vast zitten. De wet is duidelijk: ze moeten je vast aannemen of je eruit schoppen.
Ze schoppen je er uit.
Vast is eng.
Stel je voor dat je ziek wordt!
Los is de nieuwe standaard.
De wetgever (de minister, in laatste instantie de Tweede Kamer) veronderstelde dat de werkgever sneller geneigd zou zijn iemand vast aan te nemen als de duur van het maximale contract werd teruggebracht van drie naar twee jaar, en de tijd dat de werknemer niet kon worden aangenomen verlengd van drie naar zes maanden. Maar dat is niet zo, de werkgever neemt voor jou vaak een ander, en ook die krijgt een tijdelijk contract.
Het Nieuwe Werken veroorzaakt een banencarrousel.
Het is een draaimolen waar je opspringt en na een paar rondjes weer uitgesodemieterd wordt.
Ik werk 10 jaar bij een bedrijf dat mij blijkbaar nodig heeft. Ze nemen me steeds weer aan. Ja, echt, met tussenpozen van drie maanden steeds, laatstelijk een half jaar.
Onlangs kreeg ik bericht en had ik een fijn gesprek.
Volgens mondelinge afspraak hebben ze me inderdaad nu opnieuw aangenomen.
Dat is erg aardig van ze.
Maar ik ben desalniettemin lichtelijk ontsteld.
Een half jaar is te veel. Ik kreeg direct ruzie met het UWV (voluit: het Uitvoeringsinstituut WerknemersVerzekeringen). Met die instantie ruzie krijgen is niet zo moeilijk. Eeuwig gezeur over je sollicitatieplicht, ook als jij weet dat je na een paar maanden weer kunt beginnen op dezelfde plek.
Zelfs als je het contract al binnen hebt, moet je solliciteren. Zolang de WW-uitkering loopt is solliciteren verplicht.
Absurd.
En ze zien uitkeringsgerechtigden helemaal niet als mensen die hun recht opeisen, maar als ‘klanten’ die politioneel moeten worden begeleid, opgesloten in hun eigen huis liefst. Ze moeten dankbaar en gehoorzaam zijn. En werkgevers lastig vallen met sollicitatiebrieven die niet serieus zijn, omdat de ‘klanten’ moeten solliciteren ook al willen ze veel van die banen helemaal niet hebben.
Irritant is dat, ik ben blij dat ik van die zeurkousen af ben. Het UWV is een bureaucratische moloch, vooral bedoeld om de mensen van dit land op te voeden in de geest van het calvinisme. Ze verrichten heel veel overbodig werk.
Ik ga weer aan de slag. Hetzelfde werk dat ik al 10 jaar doe, met tussenpozen.
Maar een vast contract krijg ik niet.
De directeur van het bedrijf waar ik ga werken en waar ik al die jaren heb gewerkt, liet weten dat vaste contracten pas gegeven kunnen worden als iemand een jaar in dienst is geweest.
En aangezien ik net begin…
PS. Heb jij ook vervelende ervaringen met het zogenaamde Nieuwe Werken?
Schrijf er over op Krapuul.
In de geest van het calvinisme opgevoed worden, daar sla je de spijker op zijn kop. Alhoewel het christendom voor de meeste mensen in theorie binnen de eigen leefsfeer valt, is het calvinisme alsnog dominant in dit land. Spaarzaam zijn, autoritair denkend, respect voor sociale verhoudingen, ook als die arbitrair zijn, hard werken, maar niet ergens plezier aan beleven, plezier is Satan. De theorie van het calvinistische, patriarchale en zuinige gezin, dat de VOC mentaliteit geïnternaliseerd heeft en daarmee ‘de eigen broekriem’ aan houdt, is iets dat enorm speelt in dit land. Niet voor niets zijn partijen als zowel het CDA als de VVD zo reusachtig populair. kortom, het christendom rijkt verder dan je zou willen, het treed ook jou persoonlijke ruimte binnen.
Wat ik van mijn loonarbeid banen altijd vervelend vond/vind, is de manier waarop het mij niet ten goede komt. De manier waarop het dode materie is, zonder passie, zonder vreugde, repetitief, verdord. Producten opstapelen en rangschikken, producten waar ik niet achter sta ( omdat ze vies zijn, of ongezond), arbeidsuren toevoegen aan een bedrijf, waarvan de winst mij niet ten goede komt.
Ja, maar dan ga je toch iets anders doen ? Zoals wat, bij een andere baas werken ? Voor een andere baas schroefjes in een bak doen, achter een lopende band, elf uur per dag, gesprekken voeren, digitale producten verkopen, terwijl je in het web van een of andere leidinggevende spin verstrikt zit. Geen eigen ritme, geen eigen invulling, geen eigen visie, geen eigen vormgeving, geen eigen tijden, alles binnen het keurslijf van het sociale construct, dat het bedrijf is.
De infrastructuur is er een van staten en bazen. Er is geen vrije ruimte, of ruimte waar jij jou arbeid kan verzilveren. Kortom, de stelling : dan ga je toch ergens anders werken, is irreëel.
Op een of andere manier is het altijd een construct, waarbinnen mijn arbeid gelieerd is, aan iemand die ik niet ken en niet eens mag. Of het nou werken is voor ‘de overheid’, of ‘het bedrijf’, op een of andere manier ontkom je hier niet aan. Dat jij mijn baas bent, zegt nog helemaal niet over ons. In theorie heb ik veel respect voor je, op papier houd ik van mijn baan, maar ik heb het al eerder over de discrepantie tussen theorie en praktijk gehad. Je wilt niet weten wat al die zwetende en zwoegende mensen echt van hun baas denken. Ook de baas weet dit, maar de baas wilt hier niet mee geconfronteerd worden, dus doen we net alsof iedereen tevreden is en ontkennen we iedere irritatie en iedere frictie.
Maar had dan zelf een management opleiding afgemaakt , hoor ik rechts zeggen. Dat is als wanneer mensen zeggen, waarom ga je niet op Rugby, waarom ga je niet bij de scouting?. Misschien omdat ik dat niet leuk vind ? Als ik de jongens in mijn klas zag, die de management kant op gingen, dan wist ik in een fractie van een seconde dat ik liever levend verbrand word, dan dat ik een ‘manager’ word. De jongens die ‘de manager’ werden, waren de jongens in de klas, die je spullen afpakte en door de klas gooide. De jongens die elkaar met een liniaal op de kont sloegen. Van die ‘kwajongens’, die dan een jaar later in een soort glad pak, artsen en deskundigen aan het ‘aansporen’ zijn. Ondertussen alle wint weg zuigend. Een vakbond, te mank en te popi jopi, om er iets aan te doen.
Als je bij een supermarkt werkt, dan weet je gewoon, als je een beetje intelligent bent, dat de supermarkt een hele inefficiënte manier van productie en consumptie is. Vervuiling speelt een rol, veel producten zijn ongezond en vervuilend en de helft van de spullen word vervolgens weg gegooid, de winst bepaalt wat er gebeurt, niet de consumptie. Maar de winst gaat onze levens niet aan, de winst gaat alleen de heilige Ahold iets aan. Ik leef niet voor andermans winst, daar ben ik veel te trots voor.
Ik hoorde laatst, een tamelijk goed gedresseerde FVN arbeider zeggen : de Nederlandse arbeiders zijn verwend, daarom concurreert de pool hen weg. Hoezo verwend, als je dus niet onder de twee euro per uur wilt werken, ben je ‘verwend’. Iets of iemand heeft de arbeiders uiterst goed gedresseerd. Het is nu aan jou en mij om ze te ont-dresseren. We gaan piraten van ze maken, bij wijzen van spreken natuurlijk.
Ik leef voor mijzelf en zal dus nooit in een loonconstructie werken. Als ik produceer, dan bepaal ik hoe het gaat en wat eruit komt, ik wil in dat proces betrokken zijn. Als ik mijn huis schoon maak, dan is dat mijn inspanning, die mij ten goede komt. Niet Rob Oudenkerk, voorzitter van de raad van bestuur van multi media bedrijf, Multiflex.
Omdat ik voor constructies pleit, waar iedere arbeider, artiest, of vakman baad heeft bij zijn of haar arbeid, ben ik een voorstander van Proudhon’s markt mutualisme. Wat dit is, hier zal ik eerder op terug komen, in mijn aankomende blog.
Ik vind ‘m wel grappig: we hebben met elkaar afspraken gemaakt… Als dat zo zou zijn is dat ook een soort rechtsorde tenslotte. Helaas is de waarheid wat minder fraai: er zijn afspraken voor ons gemaakt, vastgelegd door de Tweede Kamer, in wetten.
In een parlementaire democratie, bepaalt een publieke opinie wat juist is, wat gebeuren zijn.
Dit is een populistische opvatting van recht. Wat de meeste mensen vinden, dat is waar. Een drogredenering. Zeker als we weten dat heel veel mensen, hele slechte scholing gehad hebben. Veel van het onderwijs is weg bezuinigd bijvoorbeeld en in een derde wereld land als Amerika is het nog erger. Hoe kan je weloverwogen keuzes maken, als je daartoe nooit de handvatten toe gekregen hebt ?
Wat betekend democratie in Amerika? Ja, dat een of andere media beroemdheid, met de herseninhoud van een komkommer aan de macht komt. Ja, want het men vond het zo’n leuke man. Het is vervolgens wel een bedreiging voor de wereldvrede, maarja, de miljoenen Joe the plummer’s bepalen wie ‘hun’ land zal gaan besturen…..
Dat word dus een soort worstelaar, een soort kid rock, een soort penoze sjacheraar.
Elitair van mij, om dit te zeggen? Men weet toch hoe bourgeois individualistisch anarchisten zijn. Ik leef niet om het men niet voor de voeten te lopen.