Het geel van de Lissabonse trams

De Blindelingse Greep nr.30 in de RG-Collectie levert Um homem na cidade op van Carlos do Carmo. Daarvan kan ik uiteraard alleen de fado over de trams van Lissabon kiezen, de gele trams die de eeuw hebben doorstaan. Tekst van Ary dos Santos.

O amarelo da Carris
vai da Alfama à Mouraria,
quem diria.
Vai da Baixa ao Bairro Alto,
trepa à Graça em sobressalto,
sem saber geografia.

O amarelo da Carris
já teve um avô outrora,
que era o chora.
Teve um pai americano,
foi inglês por muito ano,
só é português agora.

Entram magalas, costureiras;
descem senhoras petulantes.
Entre a verdade, os peliscos e as peneiras,
fica tudo como dantes.

Quero um de quinze p’ra a Pampuia.
Já é mais caro este transporte.
E qualquer dia,
mudo a agulha porque a vida
está pela hora da morte.

O amarelo da Carris
tem misérias à socapa
que ele tapa.
Tinha bancos de palhinha,
hoje tem cabelos brancos,
e os bancos são de napa.
No amarelo da Carris
já não há “pode seguir”
para se ouvir.
Hoje o pó que o faz andar
é o pó do lava-lar
com que ele se foi cobrir.

Quando um rapaz empurra um velho,
ou se machuca uma criança,
então a gente vê ao espelho o atropelo
e a ganância que nos cansa.
E quando a malta fica à espera,
é que percebe como é:
passa à pendura
um pendura que não paga
e não quer andar a pé.

O amarelo da Carris
já teve um avô outrora,
que era o chora.
Teve um pai americano,
foi inglês por muito ano,
só é português agora.

Quando um rapaz empurra um velho,
ou se machuca uma criança,
então a gente vê ao espelho o atropelo
e a ganância que nos cansa.
E quando a malta fica à espera,
é que percebe como é:
passa à pendura
um pendura que não paga
e não quer andar a pé.

Entram magalas, costureiras;
descem senhoras petulantes.
Entre a verdade,
os peliscos e as peneiras,
fica tudo como dantes.


O amarelo da CARRIS, 1977
De titel moet vertaald worden als “De gele [tram] van CARRIS” maar ik vond een kleine lofzang op de kleur in de titel van dit stuk wel gepast.