Lezers van mijn blog zullen het wel weten: ik heb het Centrum Informatie en Documentatie Israel (het CIDI) vaker aangevallen. Waarom? Omdat het CIDI, anders dan de naam zegt, niet erg informatief is, en ook weinig documenteert. Het is gewoon de Israel-lobby in Nederland en heeft als taak om Israel als ”enige democratie in het Midden-Oosten” zo goed en voordelig mogelijk over het voetlicht te brengen. Wat het dus doet door het meeste nieuws weg te laten. Op de site van het CIDI zult u nooit iets aantreffen over bezetting en landroof, en alles wat daarmee te maken heeft zoals uitzettingen en afbraak van huizen, terreur van kolonisten, gescheiden wegen, de Muur, of de ellende in Gaza door de 12-jaar bestaande Israelische blokkade. Wat u wèl op aantreft zijn de wandaden en verkeerde keuzes van de Palestijnen, waarbij CIDI ook nooit het hele verhaal brengt. Het CIDI komt, anders dan zorgvuldige nieuwssites als bijvoorbeeld The Eletronic Intifada, Mondoweiss of dit blog, altijd met één kant van de zaak, namelijk de door het zionisme en Israelische bronnen geautoriseerde versie, waarbij de echte redenen van Palestijnse protesten of verzet gewoonlijk worden weggelaten. Naast deze door het CIDI als ”informatief” opgevoerde stukken, wordt de site ook nog een beetje opgeleukt met wat vrolijker Israelisch nieuws. Bijvoorbeeld over gay parades. Of met beschrijvingen van wekelijkse Israelische ontdekking van een nieuw supermedicijn tegen dodelijke ziekten.
En dan is er natuurlijk nóg een categorie: het zwartmaken, dat wil zeggen het met valse argumenten en leugens belasteren, van hulpverlenings-, vredes- en mensenrechtenorganisaties. Die plaatsen immers kritische noten die afbreuk doen aan het onkreukbare imago van de Israelische staat. Aanvallen daartegen zijn voorgeschreven door Israel. En de Israelische ambassade in Den Haag, die regelmatig met het CIDI confereert, houdt toezicht op de naleving ervan.
Onder de directie van Hanna Luden is die politiek niet alleen voortgezet maar is de toon de laatste tijd nog schriller geworden. Deels is dat verklaarbaar door het feit dat Israel langzaam maar onstuitbaar nog steeds iets verder oprukt naar rechts, bijvoorbeeld met het recent aannemen van een nieuwe quasi-grondwet die het tot het land van alleen de Joden heeft bestempeld, of een hele reeks belachelijk lage vonnissen voor Joden die Palestijnen hebben gedood. De tegenstellingen worden steeds scherper. Maar onder Ludens bewind is ook een nieuwe lichting jonge honden aan de slag gegaan, die hun gebrek aan kennis compenseren met een input van een vers soort fanatisme. In het geval van Paul van der Bas zijn dat inzichten die hem in de armen dreven van het Forum voor Demagogie van Baudet; bij Elkan van der Raaf is het zijn onvermogen om iets anders te doen dan vol overtuiging de meest onbetrouwbare rechtse Israelische bronnen over te schrijven; en bij de onlangs tot het jodendom bekeerde opgewonden wijsneus Hidde van Koningsveld speelt zijn verering op van de meest geharde, nationalistische leugenaars die Israel en de zionistische cohorten tot dusver hebben voortgebracht. Dit drietal houdt, het behoeft geen betoog, moeiteloos gelijke tred met de jongste Israelische stappen naar rechts.
Ontwikkeling
Het CIDI heeft natuurlijk wat dat betreft een ontwikkeling doorgemaakt. Het begon als een goedbedoelde poging van de oprichters in de jaren ’70 om meer uitleg van de situatie te geven, die de tegenwind die Israel na de Oktoberoorlog van 1973 ondervond, zou tegengaan. Maar met de overwinningen van de Likud, begin jaren ’80 en de verdere brutale uitbouw van het onder de socialistische regeringen begonnen nederzettingenprogramma, nam de gematigde aanpak langzaam af. Wat begon met een toen als progressief ervaren keuze voor een ”twee-statenoplossing” helde met de groei van het aantal nederzettingen langzaam verder over naar rechts. In 2004 protesteerde het CIDI tegen de uitspraak van het Internationale Gerechtshof in Den Haag die de bouw van de ”Muur” veroordeelde omdat die niet was neergezet op de grens, de groene lijn, maar middenin Palestijns gebied. In 2010 zette het CIDI zich schrap toen de Vereniging van Nederlandse Gemeenten zich keerde tegen de ontvangst van een delegatie van Israelische burgemeesters omdat daar ook burgemeesters van nederzettingen in zaten. Het CIDI voerde toen een heftige campagne om de delegatie wél te ontvangen, waarbij het dus – voor het eerst – ook het nederzettingenbeleid voor zijn rekening nam en in feite een streep zette door de vroeger beleden voorkeur voor een twee-statenoplossing. Ik schreef toen een stuk onder de titel ”Het CIDI laat ook het laatste progressieve vijgenblad definitief zakken”.
Dat het CIDI intussen in nog meer opzichten één is geworden met het huidige Israelische regeringsbeleid laat Van Koningsveld deze week zien met het overschrijven van een nota van de Israelische minister van Strategische Zaken, Gilad Erdan. Daarin beschuldigt Erdan de EU ervan NGO’s die in strijd met het EU-beleid BDS steunen, financieel te ondersteunen. Een paar weken geleden brachten de leiders van twee Palestijnse mensenrechtenorganisaties, Shawan Jabarin van al-Haq en Samer Daoudi van het Palestijnse NMGO-network (PNGO), een bezoek aan Nederland om, onder meer in een gesprek met leden van de Tweede Kamer, te klagen over de ”shrinking space” voor de mensenrechtenbewegingen. Deze slinkende ruimte die hen het werken langzaam onmogelijk dreigt te maken, was onder meer het gevolg van Israelische wetten die NGO’s knevelen, de leugens die de semi-overheidsorganisatie NGO-Monitor over hen verspreidt, en van acties van nu juist deze minister Gilad Erdan van Strategische Zaken, vertelde Jabarin. Met zijn budget van 70 miljoen dollar en een leger van over de hele wereld verspreide verklikkers en activisten op internet en sociale media maakt Erdan alles wat maar opkomt voor Palestijnse rechten zoveel mogelijk verdacht door hen in verband te brengen met terrorisme of antisemitisme.
Het is een rapport van juist deze minister dat Van Koningsveld nu met instemming citeert. Erdan maakt erin zijn reputatie waar door Al-Haq, zowel als PNGO, te beschuldigen van het verlenen van steun aan BDS, de boycotbeweging van Israel. In het rapport meldt de minister dat al-Haq de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties pushte om een lijst samen te stellen van producten uit de nederzettingen, teneinde die te boycotten. ook voert hij aan dat al-Haq met dezelfde bedoeling actie voerde om een database samen te stellen van firma’s die zaken doen met de nederzettingen. Verder heeft al-Haq in 2014 opgeroepen, meldt Erdan’s rapport, tot actie tegen ”de Muur”, en in 2018 tot acties tegen het (toen) al 11 jaar durende beleg van Gaza en de 51 jaar durende bezetting van de Westoever en de Golan. En aangaande de mensenrechtenorganisatie al-Mezan en PNGO ventileert de minister vergelijkbare verwijten.
Geen BDS
Maar, actie tegen de illegale Muur, of tegen producten uit de nederzettingen, is helemaal niet hetzelfde als BDS bedrijven. Ook acties tegen de bezetting en de blokkade van Gaza zijn dat niet. BDS is iets anders: het is het boycotten van Israel in al zijn facetten. Wat al-Haq, al-Mezan en PNGO doen is echter gericht verzet tegen illegale Israelische praktijken. Volgens minister Erdan is alle verzet echter blijkbaar één pot nat. Wat trouwens ook overeenkomt met de Israelische wet die alles op één hoop gooit en Israelische staatsburgers elk verzet tegen de nederzettingen verbiedt. (Je vraagt je af waarom sommige mensen eigenlijk nog alleen voor een boycot van de nederzettingen zijn en terugdeinzen voor BDS als de minister zelf dat al niet meer doet). Van Koningsveld zou echter beter moeten weten. Helaas echter maakt ook hij het onderscheid niet, en neemt hij Erdans beschuldigingen van BDS klakkeloos over. Waarmee het CIDI nog weer een stap naar rechts is opgeschoven. Van het rechtpraten van het nederzettingenbeleid en het binnenhalen van ‘burgemeesters’ van nederzettingen, is verzet tegen Israels nederzettingenbeleid blijkbaar ineens illegaal. Het CIDI, ooit voor een twee-stanenoplossing, heeft het beleid van de regering-Netanyahu nu dus blijkbaar voor de volle 100% voor zijn rekening genomen.
Afgezien daarvan komt Van Koningsveld ook – in navolging van Erdans rapport – op de proppen met beschuldigingen dat de voorman van al-Haq, Jabarin, banden heeft met het ”terroristische” Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Ook voor een paar medewerkers zou dat gelden. Erdan gebruikt daarbij een al wat oudere Israelische tactiek om activisten verdacht te maken. Je zet iemand zonder vorm van proces (op administratieve gronden) gevangen en zegt daarna dat hij ”wegens banden met het terrorisme” (die dus nooit bewezen zijn) in de gevangenis heeft gezeten. Jabarin heeft het allemaal mogen meemaken. Hij heeft inderdaad meerdere malen ”in administratieve detentie” gezeten. Hij en zijn advocaat, Michael Sfard, hebben de staat Israel meermalen uitgedaagd om met bewijzen voor die ”terroristische banden” te komen, maar dat is nooit geleverd. Wat niet verhindert dat Israel dezelfde smerige laster blijft herhalen en ook toepast op andere medewerkers van al-Haq. Ook in dit opzicht volgt Van Koningsveld blindelings de liegende Israelische minister. Leve het informatieve CIDI. Lekkere jongens, hoor, die jonge hondenclub van Hanna Luden.
– Eerder verschenen bij Abu Pessoptimist
