Heden sprak de Griekse Premier Tsipras het Europarlement zeer vriendelijk en ontspannen toe. Zijn mededeling was dat wat doorgaans als het “Griekse probleem” aangeduid wordt in wezen het onvermogen van Europa is om een praktisch economisch probleem definitief op te lossen.
Dit uitspraak riep veel ergernis bijvoorbeeld bij de Belgische neoliberaal Verhofstadt op die dacht net als zijn collega, de Duitse parlementariër Werner, dat Tsipras eigenlijk op zijn blote knieën moest zijn gekomen om vergiffenis te vragen of tenminste excuses voor het huidige Griekse standpunt aan te bieden.
Verre daarvan, Tsipras verklaarde dat het nu om het respect voor de Griekse kiezers gaat die in een Democratisch referendum hun standpunt aangegeven hebben waarmee hij zelf en Europa rekening moeten houden; waarbij men bereid was in Griekenland naast de talloze hervormingen die tot nu toe uitgevoerd zijn nog meer maatregelen te nemen doch daar tegenover zou Europa met nieuwe noodhulp moeten komen, tevens met gedeeltelijke afschrijving van de bestaande leningen.
Verder zei Tsipras dat Griekenland door de Europese economen in werkelijkheid tot onderzoekslaboratorium omgebouwd is voor het uitvoeren vaan bezuinigingspolitiek (austeriteit) op hele landen en volkeren. Een neoliberaal experiment op levende mensen. Het bewijs hiervoor ligt in het feit dat de Eurozone in de afgelopen maanden nooit met werkbare compromisvoorstellen Griekenland tegemoet getreden had, er werd enkel het ene na het andere ultimatum aan de Grieken gesteld.
Daarom betrof het de afgelopen maanden geen onderhandelingen, meer was het wachten op het moment dat Griekenland met het neoliberaal wurgbeleid van Europa zou willen instemmen. Niets meer, niets minder.
Griekenland heeft in een feest van de Democratie luid “Neen” (OXI) tegen het neoliberaal wurgbeleid gezegd.
Nu zullen de neoliberalen de weg gaan zoeken om de beroemde Zwarte Piet aan Griekenland toe te kunnen spelen.
Waar leidt ons dit extremistische neoliberalisme naartoe?
Quo vadis Europa?
