Dennis Bos spreekt nogal overstuurd elders vandaag een banvloek uit over kermissen. Ik wil het wel (weer) eens even over mijn eigen herinneringen er aan hebben.
Wijn drinken op het mini-reuzenrad op de Nieuwmarkt. Tot het te koud wordt. Wat is er van die kermis geworden? Maar ja, ik woon niet meer in de buurt.
Ik was uitgegaan met mijn ex ergens in de Jordaan. Sluitingstijd, het uur van de waarheid. “Je mag wel bij mij blijven hoor.” De volgende ochtend gaan we naar de kermis op de Dam. Hand in hand, alsof het zo hoorde. Het hoorde ook zo. (Gefeliciteerd trouwens, Chris, op deze verjaardag, al lees je het vast niet).
En dan het enige tevens laatste uitje in de buurt waar ik ben opgegroeid van het gezin waar ik deel van uitmaakte, de kermis op het zandlandje aan de Wibautstraat. De muziek die verstierf terwijl we naar huis liepen sprak van de weemoed die ik voelde over het ongetwijfeld naderend einde van mijn leven als kind in de Streek of Strook. Via de Dire Straits kwam ik er achter wat voor muziek het was. Toepasselijk voor een kermis. Geen kwaad woord over kermissen, misschien over de zuippartijen van boeren, maar dat is dan ook in de provincie.
Carousel Waltz, John Wilson Orchestra, BBC Proms 2010.
– Uitgelichte afbeelding: CC BY-SA 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=204455
