Eigenlijk is dit helemaal geen juiste kop want “we” maakt vanzelf een scheiding met “ze”, de anderen. Ik zal het helaas moeten doen met de beperktheid van wat geschreven woorden en daarom laat ik ze toch maar staan.
Hier zit ik dan weer te schrijven en voel me vandaag machtelozer dan ooit. Na een leven lang geprobeerd te hebben op allerlei manieren een betere wereld te helpen vormen voor alle bewoners van deze planeet kijk ik om me heen en zie niet veel meer dan akelige puinhopen en misère. Maar ik hou de Hoop, dat wel, ik kan niet anders dan blijven Geloven in die Liefdevolle wereld, maar dat gaat eigenlijk vanzelf, dat vraagt geen enkele inspanning.
Politiek actief geweest, sufgelezen, het ego proberen te bestrijden, wat valt er nog méér te doen vraag ik me steeds vaker af. Vroeg of laat loop je vast in je leven, je hebt nog maar heel weinig tijd en het schiet maar niet op met die andere wereld. Ik blijk ineens een extreem-linkse fascist geworden te zijn, althans dat beweren “ze”, sommige anderen. Ik weet van niks, het boeit me ook niet meer, ze krijsen maar.
Eigenlijk ben ik dit duel beu, al langer, ik kan niet meer tegen de hardheid. Overal wordt gestreden: de beste mening, wie is het slimste, wie kent nog betere argumenten voor of tegen. En dan is er ook nog het schelden en terugschelden, ga maar eens op Twitter kijken, in de politiek of op straat.
Het lijkt wel een voetbalwedstrijd, leven. Het team bevecht elkaar en de toeschouwers ook, soms letterlijk op leven en dood. Stel je eens voor dat er 1 team zou zijn dat de bal neerlegt en fijn op de bankjes gaat zitten kletsen. Dan is er geen wedstrijd meer. Misschien denkt de tegenpartij ook wel, ach wat, we stoppen ermee, we gaan ook lekker zitten, wat een raar gedoe met die bal eigenlijk.
Ik ben moe geworden van het lawaai, dit kan het niet zijn. Word ik schuldiger aan de akelige toestanden in de wereld als ik een tijd “niets” zou doen? De stilte, daar is het te vinden, dat weet en voel ik, maar ik ga het niet meer zoeken, want dan heb ik alweer een plan waar ik mijn best voor moet gaan doen, inspanning nummer zoveel, en dat doe ik maar eens een tijdje niet meer. Al dat streven en die strijd, ben er moe van, ik hoef niets meer te winnen, van niemand, ook niet van mijzelf. Als ik stop met strijden is er ook geen strijd meer. Dan wordt het stil. Dat hoop ik. Dat weet ik.
“TO BE HOPEFUL in bad times is not just foolishly romantic. It is based on the fact that human history is a history not only of cruelty, but also of compassion, sacrifice, courage, kindness.
What we choose to emphasize in this complex history will determine our lives. If we see only the worst, it destroys our capacity to do something. If we remember those times and places—and there are so many—where people have behaved magnificently, this gives us the energy to act, and at least the possibility of sending this spinning top of a world in a different direction.
And if we do act, in however small a way, we don’t have to wait for some grand utopian future. The future is an infinite succession of presents, and to live now as we think human beings should live, in defiance of all that is bad around us, is itself a marvelous victory.”
― Howard Zinn
Knip, plak…
Heftig LeRoi….
Dit zijn de beste stukken.
@ ’t Jong, absoluut.
Nou zeg, is de Japanse esdoorn (Acer palmatum) niet eens opgevallen? {^I^}
Laat ik eens heel erg intiem worden: dit is mijn favoriete boom. Wonende in een ander land heb ik er 25 jaar geleden een stuk of 50 geplant, piepkleine struikjes waren het nog maar. Het is nu een bosje geworden waar je in kan zitten en vogels wonen er ook volop.
Roi, prachtige boom! Toch een (piepklein) lichtpuntje in deze barre tijden.
En ik maar denken dat deze Japanse esdoorn in het Westbroek Park in Den Haag staat. Maar ter zake. Le Roi, Uwe genade gebruikt de woorden ‘beu’ en ‘moe’ en U uit gevoelens van schuld vanwege een verlangen naar stilte. De centrale boodschap is machteloosheid. Dat is heftig, zegt RvdG. Ik beaam dat, maar zeg ook, onzin, U heeft veel bereikt, er staan 50 Japanse esdoorns op lokatie en U hebt gelezen en gestreden. De verwezelijking van onszelf is een belangrijk doel van het leven. Oh ja, en ‘never a dull moment’. Af en toe heeft U ook nog eens uitstekende recepten geleverd. Uw beschouwingen over de teloorgang van het sociaal-anarchisme en de overmacht van de massacultuur als onderdrukkingsmiddel, zal eenieder sterken, die eigenwijs genoeg is om zijn eigen gang te gaan. Maar we kunnen en hoeven de last van de wereld niet op onze schouders te dragen. Misschien komt er een tijd aan dat we in kleine kringen idealen kunnen handhaven terwijl daarbuiten de storm aanwakkert. Dat wordt zwaar weer. Daar moeten we ons op voorbereiden.
@ Leo Schmit:
[ De verwezelijking van onszelf ]
Wat is dat?
@Le Roi danse: The future is build today, we do not know how this future looks like, but we do know the future is always born out of PAIN. Van de baring en de eerste kinderschrei, het geboortetrauma, tot het moment van de laatste overgave van de menselijke geest, de dood, zal de pijn van het gevecht van het zijn bij ons zijn. Mvrgr…… aan de stilte.
Is er nog ergens een blogwedstrijdje want ik wil dit voordragen als het beste stuk.
Nee nee K. ’t Jong, aan dit soort wedstrijdjes doe ik al helemaal niet mee. Wel merk ik dat veel mensen behoefte hebben aan rust. Gewoon eens doen, die boel de boel laten.
“Ook een pitbull kan zijn kaken niet altijd op elkaar geklemd houden“.
Mooi hè, zelf verzonnen deze diepzinnige wijsheid. ; )
Ja goeie vraag. Het was al laat gisterenavond. Nou ja, je eigen gang gaan, dan maar. Met vallen en opstaan. Dat is niet hetzelfde als egoisme. Het kan ook een voorbeeld zijn voor andere mensen om zich uit de knellende greep van systemen te bevrijden. Verder laat ik Goethe maar aan het woord: ‘Wer immer sich bemüht, den können wir erlösen’.
Je wekt voor het eerst regelrechte jaloezie in mij Le Roi. Jij KAN NU stoppen omdat je dat wil.
De enige mogelijke conclusie hiervan is dat je zuiver autochtoon ben.
Omdat indien jij allochtoon zou zijn, naar wat ik vaak verhalen gehoord heb en je elke dag in deze maatschappij als allochtoon zijnde bespuugd wordt, zwartgemaakt wordt, uitgescholden, mettertijd gesaboteerd, heb je niet de gelegenheid, nog de TIJD om te stoppen. Je komt nooit vrij van het plaats die je aangewezen is in deze maatschappij die direct met al haar regels uit de slavernij afstamt.
Je maakt nu mensen jaloers Le Roi.