Hij was rond de dertig toen hij doorbrak, de leeftijd maakte niet uit, hij verwoordde de verlangens en verdrietigheden van tieners. Hij zette die verwoording kracht bij met zijn karakteristieke gitaarriffs, zonder welke de Beatles en zeker de Stones (beide bands hebben hem meermalen gecoverd) ondenkbaar zouden zijn. En zijn show op het podium, de “duckwalk”, het rollen met de ogen (hoe deed hij het…).
Nog vorig jaar trad hij meermalen op. Hail hail Chuck Berry.
Alle ingrediënten komen tezamen in dit filmpje – voor zo goed als gesegregeerd publiek, zo ging dat in 1957
School day[s]
Laurents keuze: No particular place to go (vanwege de tekst, de muziek is bijna identiek aan die van School day)
Almost grown. Kejjenagaan, die ken ik van het debuut van The Lovin’ Spoonful en ik wist niet eens dat het van Chuck B. was.
Chuck Berry & Keith Richards – Oh Carol from Music Management USA on Vimeo.
Ina’s keuze: in gevechtsamenwerking met Keith Richards, Oh Carol!
Voor een Nederlands publiek – in 1972 kun je dat niet gesegregeerd noemen. My ding-a-ling
Nu weet ik dat dit oorspronkelijk van Dave Bartholomew is, maar in 1958 heeft Chuck Berry het opgenomen onder de titel My tambourine (leer ik net van die ondertiteling die het echte origineel natuurlijk niet vermeldt).
(Hij was wel een praktizerend viezerik die daar – het lot van zoveel Afro-Amerikanen in de VS – meermalen langere tijd voor in de nor heeft gezeten.)
Pyts en mijn favoriet: Promised land
