Goochelen met Neal Lawson nopens sociaaldemocratie

Het grote naar elkaar toegroeien van de post-WO-II decennia is vervangen door de grote divergentie als we terugkeren naar een tijdperk van enorme privéweelde voor weinigen en privé/publieke misère voor velen.
(…)
De gangbare reactie van sociaaldemocraten is om hetzelfde beleid te voeren en een betere uitkomst te verwachten als in: deze keer zal het anders zijn. Stel doelen, regel meer vanuit het centrum, sta vroeger op en ga later naar bed.
(Social Europe [vertaald uit het Engels])

Sociaaldemocraat Neal Lawson reflecteert gevat. In zijn optiek reageren sociaaldemocraten als Klaver, een paard in George Orwells Dierenboerderij. Zo werkt het niet. Hij formuleert daarop vijf aanbevelingen.

Tot dan leek het een artikel van een sociaaldemocraat, niettegenstaande de humor, waarvan er dertien in een dozijn gaan. In de trant van: ja, het gaat slecht met de sociaaldemocratie, dus of moeten we terug naar het verleden toen het nog goed ging en/of er moet iets nieuws komen. Zoals bijvoorbeeld in het verhaal van Hannibalsson in Treurige verhalen van sociaaldemocraten. Maar dan doet Lawson iets vreemds. In zijn eerste aanbeveling onthult hij de voornaamste oorzaak van het sociaaldemocratische falen.

Tegenwoordig ondermijnen globalisering en financialisering de oude manieren van sociaaldemocratisch handelen om gelijkheid te bereiken fataal.

In argumentatie verstop je niet de oorzaak in een aanbeveling. Zo lijkt het op goochelen met argumenten. Maar dat verstoppen heeft nog een consequentie. De door Lawson gegeven aanbevelingen zijn weliswaar sowieso nuttig, zoals meer samenwerken in netwerken, maar ze adresseren de oorzaak niet. Ten opzichte daarvan zijn de aanbevelingen non sequitur (het volgt er niet uit).

Als sociaaldemocraten eerlijk tegenover zichzelf willen zijn, vereist dat stringent logische redenaties. Wel is Lawsons argumentatie in zoverre nuttig dat je het kunt opvatten als een buurtmis (near miss). Lawson slaat de plank niet volkomen mis, hij komt in de buurt van een reële analyse maar zit er net naast. Echter globalisering en financialisering noemen als de oorzaken van sociaaldemocratisch falen gaat waarschijnlijk in tegen een wezenskenmerk van de sociaaldemocratie: het sociaal patriottisme. Ze wil sociaal en patriot zijn, wat steeds meer wringt.