God-Keizer Trump: de nieuwe leider van de vrije wereld

Dacht ik gisterenavond bijtijds te gaan slapen, en wakker te worden met de eerste vrouwelijke president van Amerika in alle kranten, niets bleek minder waar.

Allereerst natuurlijk de dramatische situatie in Florida, waar Trump en Clinton lange tijd vrijwel gelijk op gingen, en daarna het geleidelijk besef dat er iets gruwelijk fout aan het gaan was.

De New York Times, met z’n mooie wijzertjes, maakte het doodeenvoudig om te volgen hoe de kansen van Hillary van 84% kans op een overwinning in rap tempo slonken tot een fifty-fifty kans, waarna de lijn doorzette en Trump eerst 60, dan 80, en uiteindelijk een >95% winstkans berekend kreeg.

Intussen brak op m’n twitter-tijdlijn de pleuris uit. De honderden zwarte, moslim, LGBTQ en linkse Amerikanen die ik volg schrokken zich begrijpelijkerwijs het apenlazerus. Zeker toen centristische Democraten ook nog de euvele moed hadden om principiële niet-stemmers en third-party stemmers de schuld te geven van dit adembenemende verlies.

Dit lijkt een refreintje te zijn waar de Democratische elite zich graag van bedient: Jill Stein wordt in deze versie de nieuwe Nader, en het feit dat in Florida een dikke 50.000 mensen op de Groenen gestemd hebben is voor hen een groter probleem dan het feit dat miljoenen mensen blijkbaar liever op een racistische, vrouwenhatende liegende fascist stemmen dan op hun lieveling, Hillary Clinton.

Dat in de primaries een kandidaat werd afgefakkeld die gehakt zou hebben kunnen maken van Trump vergeten zij liever. Het verraad van de Democraten tegenover de linkervleugel van de partij wordt verzwegen. Liever vrouwen, minderheden en jongeren de schuld geven dan je eigen fouten toegeven.

Typisch.

Op het moment dat ik dit schrijf, woensdagochtend 9 november, om iets na half zeven, is het nog niet helemaal zeker dat alle kansen voor het Clinton-kamp verkeken zijn. Er zijn met enige goede wil nog paadjes naar de verkiezing te verzinnen, maar die zijn smal, verraderlijk, en erg moeilijk te vinden.

Het maakt eigenlijk ook niet zo heel veel uit: de senaat en het congres zullen stevig in Republikeinse handen blijven, dus zelfs als Hillary in het Witte Huis terecht komt zal ze bijzonder hard haar best moeten gaan doen om ook maar iets voor elkaar te brengen. De miljoenen mensen die voor Trump hebben gestemd zouden in dat geval ook absoluut niet geneigd zijn om zich gematigd op te stellen.

Waarschijnlijker is echter dat we te maken zullen krijgen met een Amerika dat geleid zal worden door een racistische malloot, ondersteund door een parlement vol met lieden die zijn denkbeelden wel zien zitten.

Het is dus aan ons – mensen van goede wil, overal ter wereld – om ons hierop voor te bereiden, en als het even kan solidariteit te kunnen bieden aan onze overzeese medemensen. Zij zullen namelijk minstens vier ongelooflijk zware jaren tegemoet gaan. Hierbij staan vrijwel alle verworvenheden van de Amerikaanse progressieve beweging op het spel, en zullen campagnes als #BlackLivesMatter en #NoDAPL met intense repressie te maken kunnen krijgen.

Hiertoe zal in de VS, maar ook zeker daarbuiten moeten worden georganiseerd zoals we dat in jaren niet hebben gedaan: we zullen ons moeten beraden op de ontwikkeling van een internationaal netwerk van milieuactivisten, radicale antiracisten, antifascisten, feministen en andere vrijheidsstrijders, om Europa voor hetzelfde lot te behoeden, en om in Amerika het terreinverlies zoveel mogelijk te beperken.

Als we hierin niet slagen is het niet ondenkbaar dat deze overwinning van fascistisch, racistisch en wetenschapsontkennend tuig in de VS nog maar een voorproefje is van een golf die de hele wereld zal verzuipen in de ergste vormen van menselijke stupiditeit en haat.