Genocide als amusement

Vanmorgen, toen ik het stukje van medeschrijver Harry Dillema las over hoe de Australian Press Council heel erg ‘Charlie’ is te zijn naar aanleiding van een cartoon, vond ik deze foto:

Sderot

Laat dit even op u inwerken.
We zien hier dus piepjonge meisjes die boodschappen schrijven op granaten (Een derde, misschien de moeder of een oudere zus, kijkt toe. Wat zou zij werkelijk denken? Zou ze het prima vinden wat hier gebeurt? Zou ze het zich überhaupt realiseren wat de betekenis is van wat hier gebeurt?) en op de achtergrond zien we de soldaten die waarschijnlijk niet lang daarna met diezelfde granaten dood en verderf hebben gezaaid in een getto waar miljoenen mensen geen kant op konden tijdens de genocide-campagne van Israël afgelopen zomer.
Genocide als amusement.
Meer dan 2200 mensen kwamen om het leven, werden zeg maar gewoon vermoord. Daaronder meer dan vijfhonderd kinderen waaronder leeftijdsgenootjes van de meisjes die met het schrijven van hun boodschappen (het maakt niet eens uit wát ze exact schreven) op die granaten moreel misbruikt en verkracht zijn door een staat die zijn bestaan uitsluitend aan landroof, marteling, moord en genocide ontleent. Daarbij in alle facetten van zijn perversiteit massief ondersteund door de EU en het ‘Empire in decline’ Amerika.
Niet alleen werd in Gaza een toekomstige generatie vijfhonderdvoudig vermoord, in Israël is een nieuwe generatie die amper het licht zag reeds moreel door en door verziekt, verkracht en vermoord door haar misdadige leiders en hun handlangers en apologeten in binnen- en buitenland.
Mij lijkt dat de wereld zich daar veel bozer over kan maken dan over de maker van een cartoon die de door en door verziekte en misdadige mentaliteit die spreekt uit hetgeen op bovenstaande foto te zien is zo treffend in een tekening verbeeldt.

Children Gaza

Genocide als amusement
Genocide als amusement