Een redelijk goede, levendige demo. Een manifestatie die abominabel van opzet was, en die ik dan ook vrij snel ben ontvlucht, samen met anderen. Een gemengd, niet helemaal tevreden gevoel achteraf. Dat is de samenvatting van de jaarlijkse antiracisme-demonstratie in Amsterdam waar ik gisteren aan deelnam.
De demonstratie zelf was okay. Toen we – een handvol kameraden en ik – aankwamen, zagen we links van ons de demonstranten zich verzamelen. Rechts van ons, vlak voor dat monument, stonden mensen van AFA Fryslân met twee spandoeken. Fotoshoot, haha. Met hen samen naar de andere demonstranten gelopen. Kameraden en ik zouden meedoen als radicaal antifa-blok. En dat deden we ook. Er was voor een flyer gezorgdt, mensen hadden AFA- en zwartrode vlaggen. Pogingen om zij aan zij met het ook geplande queer blok te lopen, mislukten; voordat we bij elkaar waren, zette de stoet zich in beweging. Met aan de voorkant en aan de twee zijkanten een spandoek – waaronder één met ‘Vluchtelingen welkom, geen mens is illegaal’, zag het antifa-blok er redelijk compact uit. Enige tientallen mensen deden aan ‘ons’ blok mee, en lieten zich zoals te doen gebruikelijk niet onbetuigd. Leuzen roepen, dus. Geen dooie boel.
Dat leuzen roepen, dat deden we bepaald niet alleen, want voor en achter ons hoorde je ook steeds slogans. Het was een levendige bedoening. Voor ons zag ik een blok van Internationale Socialisten, met de gebruikelijke borden en zo. Vlak voor ons liep een groepje met een spandoek van Artikel 1. In dat groepje overduidelijk Sylvana Simons. Ik zag ook SP-ers en ook een handvol GroenLinks-mensen, weliswaar onvoldoende om Jesse Klaver aan veertien zetels te helpen, maar het is iets, nietwaar? Zo was er nog wel meer.
Hoe groot was de demo? Lastig te zeggen, ik heb geen heel goed oog daarvoor. Op de Dam zou ik gezegd kunnen hebben: enkele honderden, misschien vier- tot vijfhonderd. Die richting wezen trouwens ook de mobilisatiecijfers op Facebook enkele dagen tevoren. Eenmaal aan het lopen voelde het echter als aanzienlijk meer. Als je in een brede stoet de voorkant en de achterkant niet meer goed ziet als je even aan de rand van de optocht om je heen kijkt, dan heb je meer dan vijfhonderd demonstranten in beweging. Tegen de duizend zou ik toch wel denken, rond de duizend zéker, zo dachten mensen bij het aankomstpunt ook wel.
In media lees ik echter: ruim tweeduizend deelnemers! Het is aardig dat zoiets nu eens in de berichtgeving gebeurt: meer demonstranten melden dan er waarschijnlijk waren. Mijn theorie: de journalisten hadden geen idee en vroegen het voor de variatie nu eens aan de organisatie. Die roept op basis van nattevingerwerk, positief afronden en positief denken: tweeduizend mensen. Media nemen het keurig over, en zo hebben we met ons tweeduizenden gedemonstreerd. Maar dat is speculatie van mijn kant. Ik heb inmiddels van minstens één andere deelnemer begrepen dat hij ook eerder in de buurt van de duizend schatte, en daar hou ik het zelf dus ook op. Het is contraproductief om onze kracht te overschatten en onnauwkeurige berichten de wereld in te sturen. We worden er als beweging niet geloofwaardiger door, al ik het wel eens leuk dat nu eens niet de politie-onderschatting door de media is opgepikt.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
