Het spontane protest in Brussel van de gele hesjes legt een diepere malaise bloot.
De gele hesjes waren in Brussel. Volgens de oproep die via Facebook verspreid werd, had de actie om 13u moeten beginnen. Maar de ochtendspits kreeg al vroeger te maken met gesloten tunnels en bezette kruispunten.
Een kleine duizend mensen met gele fluohesjes zwermden urenlang heen en weer over de Brusselse binnenring. Bij de ambtswoning van de premier aan de Lambermontstraat kwam het tot een eerste serieuze confrontatie met de politie. De twee waterkanonnen die daar opgesteld stonden, werkten als een rode lap op een stier. Van zodra ze de groep betogers voor zich kregen, begonnen ze ook te spuiten. Er volgde een chaotisch spel van traangas, waterstralen en projectielen.
Enkele mensen droegen kartonnen bordjes mee waarop boodschappen stonden tegen de Europese Unie, te hoge belastingen en de levensduurte. De meest gescandeerde slogan was “Michel, démission.” Een organisatie of leiders waren er duidelijk niet. Sommigen probeerden wel met fluitjes in de mond de massa met hen mee te krijgen, maar slaagden daar niet in.
Maar wie waren deze mensen? Aangezien het om een ongeorganiseerde groep gaat, is dat moeilijk te zeggen. Je zou het ‘gewone mensen’ kunnen noemen. Mensen die het ondanks alle jubelberichten en het oneindig herhaalde ‘jobs, jobs, jobs’ van Michel moeilijk hebben. Dat bleek ook uit de live uitzending over de protesten in Brussel van het Franse Brut. De journalist liet verschillende mensen aan het woord die mee betoogden. Allen gaven ze aan dat het de eerste keer was dat ze betoogden en dat politici er geen idee van hebben wat het is om iedere maand te moeten knokken om de rekeningen betaald te krijgen. De journalist van Brut werd zelf op hardhandige wijze opgepakt door de politie. Dat kan je zien op het einde van de live-uitzending.
Door de schermutselingen met de politie zal de focus in de media natuurlijk liggen op de spectaculaire beelden, maar deze mensen waren dus niet naar Brussel gekomen om stenen te gooien. Wel om hun woede uit te schreeuwen.
Een citaat uit De Standaard zegt alles: “Premier Charles Michel (MR) gaf gisteren in de Kamer te kennen dat hij bereid is met de actievoerders te overleggen. Maar de betogers hebben daarvoor volgens de woordvoerder van de premier nog geen aanvraag gedaan.”
Uit de reactie van Michel spreekt al zijn wereldvreemdheid. Aangezien het om een informele groep gaat, zijn er helemaal geen organisatoren of woordvoerders waarmee je in overleg kan gaan. Ironisch ook, aangezien deze regering er alles aan deed om bijvoorbeeld vakbonden, die wel werken met strak georganiseerde betogingen en met woordvoerders en heldere eisen, monddood te maken.
Dit is dan ook het soort protest dat je krijgt wanneer je sociale eisen jarenlang minimaliseert of gewoon negeert. Het is niet door te zwijgen dat sociale problemen verdwijnen. Ze smeulen verder, in het dagelijks leven van mensen, tot een kookpunt bereikt wordt. Een kookpunt waar vakbonden, middenveldorganisaties en gewone mensen in het veld reeds lang voor waarschuwen.
Dat kookpunt is ook in Frankrijk ondertussen bereikt. Het protest lijkt zich daar steeds meer uit te breiden. Vandaag blokkeerden scholieren tientallen scholen. Aan verschillende schoolpoorten doken daarbij ook gele hesjes op. Studenten- en scholierenorganisaties hebben ook aangekondigd morgen mee te betogen met de gele hesjes in Parijs.
De Parijse politie heeft aangekondigd om meer dan vierduizend extra agenten in te zitten.
