Preken voor de “eindelijk zegt iemand het eens een keer”-fractie
Mensenmassa’s en grote toespraken — zo had de partij ‘Die Freiheit‘ zich het optreden van de rechtspopulist Geert Wilders in Berlijn voorgesteld. Er werd geboden: muffe toespraken en eenvoudige antwoorden op gecompliceerde vragen. Veel stoelen in de zaal bleven onbezet.
Tegenover het Bendlerblock [het Duitse verzetsmonument, red] – uitgerekend daar. Daar waar op 20 juli 1944 de personen rond graaf Von Stauffenberg, die een aanslag tegen Hitler beraamden, terechtgesteld werden. Verzetsstrijders waarvan er niet veel waren in het Nazi-rijk. Vandaag de dag staat precies tegenover die plaats het weelderige Maritim-Hotel.
De partij ‘Die Freiheit’ van de Berlijnse tegenstander van de Islam, René Stadtkewitz, vindt dit hotel en deze plek geschikt om op een zonnige nazomerdag Geert Wilders uit te nodigen voor een lezing. Omdat het ook vandaag de dag nodig is verzet te plegen, zegt Stadtkewitz later in zijn toespraak. Tegen het “volksverraad” van staat en burgers door de huidige machthebbers.
“Het Avondland wordt platgebrand. Gisteren Parijs, vandaag Londen, morgen Berlijn?”, zo luidt de titel van deze beurs van rechtspopulisten — wat overigens geen scheldwoord is. Ze laten zich graag rechtspopulisten noemen. Omdat “wij het recht weer populair maken”, zoals de jongerenorganisatie van de partij ‘Die Freiheit’ verkondigt.
Ook daarom Wilders, de “ster”, de “bekendste politicus van Europa”. Zo wordt hij hier door de partijbestuurder Felix Strüning voorgesteld. Door zijn toedoen staan er voor de ingang “mensenmassa’s” in de rij en kijken zij vol verlangen uit naar zijn “grote toespraak”. Maar van een massabijeenkomst is het evenement ver verwijderd. Veel van de 800 zitplaatsen in de zaal zijn nog leeg.
Eerder wilde de partij nog 100 euro vragen voor een zitplaats op de voorste rij, heel dicht bij de “grote vrijheidsstrijders”, zoals Wilders, Stadtkewitz en de Zwitser Oskar Freysinger zich graag laten noemen. Dat was dan toch te hoog gegrepen. Uiteindelijk werden de kaarten voor vijf euro verkocht. Men zou zeggen: een gepaste prijs.
Wilders heeft met zijn islamvijandige stellingen in Nederland een groot verkiezingssucces behaald. Zijn ‘Partij voor de Vrijheid’ is bij de parlementsverkiezingen zo groot geworden dat de minderheidsregering bestaande uit christen- en sociaal-democraten [bedoeld wordt natuurlijk christendemocraten en conservatief-liberalen, red.] gedoogsteun van hen nodig heeft.
Dat wil Stadtkewitz ook graag bereiken, eerst in Berlijn waar op 18 september een nieuwe volksvertegenwoordiging wordt gekozen. Later dan ook in het Duitse Bondsparlement. Dat is de visie. Stadtkewitz is echter geen Wilders, maar een kleine grijze man met beperkte retorische vaardigheden. Hij zat tot een jaar geleden in de achterbankjes van de CDU-fractie in het Berlijnse lokale parlement. Toen werd hij er door de fractie uit gegooid, omdat hij voor de eerste keer Wilders had uitgenodigd voor een lezing in Berlijn.
Voor het Maritim-Hotel verzamelen zich aanhangers van Stadtkewitz en zijn partij, die zich “partij voor burgerrechten” noemt. Dat wekt geen verbazing. De DDR heeft zich ook steeds democratisch genoemd.
Flarden van zinnen klinken door. De “Arabieren en de Perzen” en “Sarrazin”. Sommigen staan er opmerkelijk wijdbenig bij, het bekken naar voren gedrukt, de onderarmen rustend op de overhangende buik en een sigaret in de rechterhand. Een ander met haarspelden en gel achterover gekamde haren, een roze stropdas en een pochet in dezelfde kleur. Een van de weinige kleurrijke volgers onder de gasten. De meesten zijn net zo grijs als de voorzitter.
Dat hindert ze niet de houding aan te nemen van hen die het altijd al beter wisten. Ze betreden zometeen de conferentiezaal om zich bevestigd te voelen, door deze Hollander met zijn golvende, met waterstofperoxide gekleurde haar.
Een “eindelijk zegt iemand het”-stemming vult de zaal. Zoals bij de lezing van Thilo Sarrazin. De strijdbare sociaal-democraat behoort met zijn omstreden boek “Deutschland schafft sich ab” tot de iconen van deze beweging. Hij wordt veelvuldig geciteerd door de zelfbenoemde vrijheidsstrijders.
Wilders, Stadtkewitz en Freysinger worden uitzinnig onthaald. De mensen springen van hun stoelen op en steken de armen in de lucht voor een applaus. Op bijeenkomsten van sekten gaat het er waarschijnlijk ook zo aan toe.
Ze klappen vooral graag wanneer het om de islam en zijn vermeende bondgenoten gaat. Diegenen die hen als “Turks-Arabische grootfamilies onheil brengen” moeten worden uitgezet, zegt Stadtkewitz. En ook diegenen die “hondsbrutaal met een 7-klasse BMW langs het arbeidsbureau rijden.” Wat dat met de islam te maken heeft? Een antwoord daarop is er niet.
Zijn het fascisten, rechtsradicalen, nazi’s? Stadtkewitz ziet zichzelf daarvan ver verwijderd. Een duidelijke steunbetuiging aan het adres van Israël moet voldoende zijn. Al het andere is door de media gecreëerd.
Wilders wil met de weerzinwekkende kinderen aan de rechterkant niets van doen hebben: “Duitsland heeft een rechtse partij nodig die niet belast is met banden met neonazi’s en antisemitisme”, zegt hij in zorgvuldig Duits.
Maar een paar zinnen later valt hij door de mand. Het “cultuurrelativisme” moet gestopt worden, zegt hij. En hij voegt eraan toe: “Onze westerse cultuur staat ver boven andere culturen”. Deze zin bezorgt hem veel applaus. Ook van Stadtkewitz. Juist die superioriteitsfantasieën waren een vast onderdeel van de nationaal-socialistische ideologie.
Hoort de islam bij Duitsland? Wanneer Wilders de bondspresident Christian Wulff citeert wordt er boe geroepen en gefloten. Deze beweging wil de islam in Europa verdelgen. Wilders somt zijn successen op sinds hij in Nederland quasi-meeregeert: boerka’s worden verboden, de immigratie uit niet-westerse landen wordt met 50% verminderd. Degene met een dubbele nationaliteit die meerdere zware misdaden begaat wordt het Nederlandse staatsburgerschap ontnomen.
Sommigen zijn onder de indruk van wat er mogelijk is wanneer iemand als Wilders in de voorste rij staat. Maar de Berlijnse ” pleitbezorgers van de vrijheid” hebben alleen Stadtkewitz en die is volgens de peilingen ver verwijderd van een plaats in de volksvertegenwoordiging. Een kleine grijze man voor een kleine grijze partij.
Vertaling van ‘Geert Wilders in Berlin
Lektionen für die “Endlich sagt es mal jemand”-Fraktion‘, 3 september 2011 op de website van de Sueddeutsche Zeitung.
die Freiheit heeft wel een jeugdafdeling
dat is natuurlijk de manier om jezelf niet te belasten met historische vergelijkingen…
freiheit en pvv zijn waardeloos partijen
Heeft iemand een groter versie van dat plaatje dat bij de frontpage van dit artikel staat :).
Fraai vertaald, wltrrr… 😉
@3 dit is een grotere http://www.hollanda.info/wp-content/woo_custom/219-geert-wilders-cart.jpg
Heu? Heb ik iets gemist?
Wltr heeft weer een prachtig stuk geschreven (vertaald). De zielige vertoning van Geert in Berlijn (niks nieuws, te weinig publiek en een ongeloofwaardige partij – Die Freiheit) wordt nog eens in het zonnetje gezet door Dietmar Näher op zijn Politblogger blog: http://www.politblogger.eu/pi-sturzenberger-gereizt/
De grote Duitse haatblog “PI”, die Wilders op alle manieren ondersteunt en door wie Geert zich graag laat promoten, schoot in een paniekreactie, toen de belangstelling voor de elite-plaatsen à 100€ om in Berlijn dicht bij de hedendaagse Profeet te mogen zitten, beneden alle verwachting bleek. De Münchener journalist en strammdirekter Islamfeind, Stürzenberger, ging als (Godwin) Goebbels te keer tegen die luie klavier-radikalen die hun kamertje nooit uitkomen:
“Normalerweise müssten jetzt Pilgerscharen zu Fuß nach Berlin unterwegs sein. Aber was ist aus Berlin zu hören? Drei Tage vor der Veranstaltung ist der Saal noch nicht ausverkauft. Man hört von bisher NUR 550 (!!) verkauften Tickets. Ist das denn noch zu fassen? Alleine die PI-Leserschaft müsste den Saal schon zum Platzen bringen. Die tausend Plätze müssen belegt sein!”
We weten het nu zeker. De kinderkruistocht van PI (vgl HVV) heeft NIET plaatsgevonden.
In een tweede commentaar, 3 september, neemt Näher de PIpifanten nog maar eens in het ootje:
“Ob sich das politisch inkorrekte (PI) Suizidkommando unter gewissenhafter Anleitung seines bayerischen Chefmärtyrers Michael Stürzenberger angesichts der Tatsache, dass beim Vortrag des holländischen Kulturkriegstreibers Geert Wilders trotz des von Stürzenberger im Kasernenton gehaltenen Mobilmachungsrede mangels Interesse viele Plätze leer blieben, nun kollektiv vom Münchner Olympiaturm (stürzenbergert) springt, weiß ich nicht.”
Tsja, in het Duits zijn de zinnen lang. Maar dat doet niets af aan de verheugende waarheid, dat Wilders, na Helmond, een volgende afgang onderging.
Let op! Morgen of overmorgen neemt Geert wraak via De Telegraaf. Want het is allemaal de schuld van Job Cohen.
PVV-Kamerlid Dion Graus is in 2003 ten onrechte niet vervolgd door het Openbaar Ministerie voor bedreiging en mishandeling van zijn toenmalige vrouw. Destijds was er voldoende wettig en overtuigend bewijs. Het seponeren van de zaak was een “verkeerde beslissing”.
Dat staat in een ambtsbericht uit 2007 van de Maastrichtse hoofdofficier J. Penn-te Strake aan het gerechtshof in Den Bosch, dat het actualiteitenprogramma Brandpunt vanavond onthult.
Volgens het ambtsbericht was te bewijzen dat Graus op 13 oktober 2002 tijdens een etentje bij zijn vader verbaal agressief was geweest tegen zijn vrouw en dat hij haar ter plekke gedurende een minuut de keel dichtkneep. Nadat Graus haar had losgelaten dreigde hij “een vuurwapen tussen de wenkbrauwen te zetten.”De vader van Dion Graus bevestigde tegenover de politie “dat zijn zoon zijn vrouw inderdaad diverse malen bedreigd, mishandeld en de keel dichtgeknepen had.”
Op 24 oktober 2002 mishandelde Graus zijn vrouw thuis. De politie kwam er aan te pas en later constateerden artsen in het ziekenhuis in Heerlen verwondingen bij de vrouw. Het ambtsbericht van de hoofdofficier is opmerkelijk omdat in 2004 het parket Maastricht Graus per brief liet weten dat de aangiften van mishandeling en bedreiging van zijn ex-vrouw waren geseponeerd omdat “een en ander strafrechtelijk niet kan worden bewezen.”
Het ambtsbericht is eind 2007 geschreven, nadat de ex-vrouw van Graus bij het gerechtshof in Den Bosch een klachtprocedure was begonnen tegen het seponeren van haar aangiften uit 2003. De klachtprocedure leidde in 2007 niet tot het alsnog vervolgen van het Kamerlid. De vervolging voor de “oude feiten” was volgens de hoofdofficier niet meer “opportuun”. Het ambtsbericht:
“Nu klaagster reeds in 2003 in kennis is gesteld van het sepot (..) en eerst nu besluit om tot het indienen van een klacht over te gaan, acht ik een vervolging in strijd met het bij beklaagde (..) opgewekte vertrouwen.”
Bij het aantreden van Graus als PVV-Kamerlid in 2006 bleek uit publicaties van NRC Handelsblad dat hij een geschiedenis had van ruzies, rechtszaken, onbetaalde rekeningen en beschuldigingen van mishandeling. Ook had hij geknoeid met zijn CV.
De zwaarste beschuldigingen – de aangiften van mishandeling, bedreiging en stalking – kon Graus pareren met het feit dat ze waren geseponeerd. De aangiften kwamen niet alleen van zijn ex-vrouw, maar ook van een Belgische vriendin van Graus. De aangifte van deze vriendin was door de Belgische justitie geseponeerd om “opportuniteitsredenen”, niet vanwege onvoldoende bewijs.
Het Kamerlid mocht van Geert Wilders in 2006 zelf onderzoek doen naar de feiten. Op basis van dat verweer concludeerde Wilders begin 2007 dat de feiten Graus “volledig vrijpleiten”.