Wat een merkwaardig schouwspel. Je zou het – met de woordkeus van Netanyahu – ”delusional” kunnen noemen, misleidend, voordegekhouderij. Het is een opeenvolging van gebeurtenissen die eigenlijk met geen pen te beschrijven zijn, maar desalniettemin gewoon plaatsvinden. Als we beginnen met ongeveer het laatste nieuws is er al meteen geen touw meer aan vast te knopen. Blinken, de minister van Buitenlandse zaken van de VS, het leidende westerse land, is nu juist terug van zijn vijfde bezoek aan het Midden-Oosten. Hij heeft in Israel gesproken met de premier en de president, en nog zo wat politici. Hij heeft herhaald dat er teveel mensen sterven – hij zei zelfs dat de 11.000 dode kinderen hem dwars zitten – en hij vroeg om het toelaten van meer hulp, het openen van meer grensovergangen en het ongehinderd doorlaten van konvooien.
En wat was zijn resultaat? Zeg maar gerust: niks, nul. Netanyahu houdt een verhaal dat alleen ”totale victorie over Hamas” de oorlog kan beëindigen. Hij noemt het voorstel voor een staakt-het-vuren in drieën – waaraan de VS zelf heeft met Qatar en Egypte meegewerkt en dat minister Blinken heeft geprezen ”al zal er nog hard moeten worden gewerkt” – ”delusional” en Blinken kan inpakken. Ik zou onder die omstandigheden het bijltje er maar bij neergooien. Maar zoniet Blinken. Ondertussen is volkomen duidelijk dat Amerika, wat er ook gebeurt, ongelimiteerd achter Israel blijft staan. Weliswaar werd een wetsontwerp waarin een extra bedrag voor Israel van $14,5 miljard zat verstopt door de Senaat geweigerd, maar er wordt hard gewerkt aan een nieuw voorstel om die extra hulp er alsnog door te krijgen.
Ondertussen is langzamerhand duidelijk aan het worden dat er geen bewijs was voor Israels bekendmaking dat 12 werknemers van UNRWA betrokken waren bij de aanval van Hamas op 7 oktober. De VS trokken na Israels bekendmaking hun financiële steun aan UNRWA onmiddellijk in, gevolgd door 17 andere landen. De Israelische opzet lijkt te zijn dat ze gewoon eindelijk eens korte metten wilden maken met UNRWA en op die manier af hoopten te komen van, wat al vaak was geprobeerd, 5,5 miljoen Palestijnse vluchtelingen. Ze kozen weloverwogen ongeveer hetzelfde moment als de uitspraak van het Internationale Gerechtshof. Maar terwijl langzaam steeds duidelijker wordt dat er geen echt bewijs is, heeft nog geen enkel land die beslissing herzien. Verschillende hoge functionarissen van de VN, tot aan secretaris-generaal Guterres toe, hebben noodkreten laten horen dat UNRWA de enige organisatie is die onder de omstandigheden nog een beetje de distributie van hoognodige hulp kan regelen, maar ook dat heeft geen enkel effect gesorteerd. En intussen wordt de hongersnood in Gaza steeds zicht- en voelbaarder. Mensen eten gras of bladeren, baby’s moeten het vaak zonder melk stellen, mensen die suikerziekte of kanker hebben overlijden door gebrek aan medicijnen, en dan hebben we het nog niet gehad over de vele amputaties (vaak zonder verdoving) die niet hadden gehoeven als er maar medicijnen voorradig waren geweest.
Ondertussen worden ook steeds meer Israelische gruweldaden bekend. Een massagraf van 31 mannen, geblinddoekt en met gebonden handen, die waren doodgeschoten. Ziekenhuizen die werden ontmanteld, waarbij de nodige doden vielen, door bombardementen, beschietingen en sluipschutters. Ambulances die werden aangevallen en kapotgeschoten. Hele wijken die werden opgeblazen, of afgebrand. Zogenaamd veilige ”corridors” die werden aangewezen om naar het zuiden te trekken waar vervolgens het vuur op werd geopend, met in één geval zo’n 70 doden. Een ongekend aantal journalisten die zijn vermoord. Bombardementen op gebieden waar het veilig zou zijn. Onbekende aantallen gevangengenomen ”mensen van de straat” in Gaza in onderbroek die zwaar worden gemarteld of mogelijk erger. Een Hamas-strijder die gewond gevangen werd genomen, werd ondervraagd, en daarna simpelweg werd geëxecuteerd. Het jongste nieuws is: 17 doden door sluipschutters rond het Nasser-ziekenhuis in Khan Younis, waaronder een meisje van 14 dat op zoek was naar water. En de duidelijke tekenen die erop wijzen dat Rafah wordt aangevallen. Dat zou pas echt link zijn, want daar zitten 1,3 miljoen mensen samengepakt in tenten. Die gaan dadelijk met z’n allen door een grote gehaktmolen.
En intussen zijn we met z’n allen al haast vergeten dat er ongeveer twee weken geleden een baanbrekende uitspraak was van het hoogste rechtscollege van de wereld, het Internationale Hof van Justitie. Op grond van een klacht van Zuid-Afrika kwam het hof tot de conclusie dat wat Israel in Gaza aan het doen is ”plausibly” genocide is, mogelijk volkerenmoord. Onder meer citeerde het Hof uitspraken van Israelische leiders waarin werd gezegd dat er geen onschuldigen in Gaza wonen, dat het menselijke beesten zijn en dat eten drinken, elektriciteit en brandstof hen zullen worden onthouden. Er werd gewezen op het hoge aantal slachtoffers, het onthouden van voedsel en drinken, en de ongekende vernielingen die Israel al heeft aangericht. Israel werd opgeroepen dit soort acties te staken, mensen uit hun gelederen die zich eraan bezondigen te straffen, voedsel, water en medicijnen door te laten, en over een maand verslag uit te brengen over de maatregelen die het heeft uitgevoerd.
Maar vreemd genoeg is net of het Internationale Hof van Justitie helemaal niet zulke harde dingen heeft gezegd. Althans zo lijkt het in het westen, in ontwikkelingslanden is dat heel anders. Hier is het net of het Hof alleen maar Israel heeft gewaarschuwd dat het vooral geen genocide moest plegen en – oh ja – dat de gijzelaars onmiddellijk moeten worden vrijgelaten. Regeringsleiders vinden nog steeds dat Israel het recht heeft zich te verdedigen en doen alleen oproepen om het hoge aantal burgerslachtoffers wat tegen te gaan. Maar intussen is nagenoeg heel Gaza verwoest en woont iedereen in tenten. Er zijn nu (vermoedelijk) ruim 30.000 doden, waarvan een 12 of 13.000 kinderen. Sommigen zeggen dat in feite ruim 100.000 mensen gedood zijn of gewond. Letterlijk niemand weet hoe we daar de komende decennia mee moeten omgaan. En intussen is nog de mogelijkheid als straks de slag om Rafah losbarst dat ruim een miljoen mensen de grens met Egypte gaan bestormen, wat nog een nieuwe complicatie zou betekenen.
Wat aan dit verhaal hemeltergend is, is de onwerkelijkheid ervan, de onbeschrijflijkheid. Je zou zeggen zo’n 100.000 doden en gewonden zonder voldoende hulp, die in tenten wonen, zonder een dagelijkse maaltijd, met onvoldoende dekens en warme kleren zou onmiddellijk giro 555 moeten deblokkeren en grote aantallen mensen op de been moeten brengen voor hulpacties of gelegenheden om geld in te zamelen. Het zou zelfs nog veel urgenter moeten zijn als we ons realiseren dat op de Westoever de terreur van de kolonisten nu pas echt is losgebarsten, terwijl de repressie van het leger ongekende aantallen slachtoffers maakt. En terwijl ook nog eens in Israel de vrijheid van meningsuiting wordt bedreigd door een wetsontwerp dat ”de ontkenning van 7 oktober” wil gaan bestraffen met vijf jaar gevangenisstraf. Maar vergeet het maar. Terwijl Joden geld inzamelen en zangbijeenkomsten houden voor de gijzelaars gebeurt er voor de Palestijnen helemaal niets. Ook de kranten of de tv besteden er nauwelijks aandacht aan.
Terwijl, je moet er niet aan denken dat er 100.000 Joden dood of gewond zouden zijn – mijn God, de wereld zou te klein zijn, maar Palestijnen zijn een heel andere grootheid. Het westen, zo openbaart deze geschiedenis, is werkelijk ten diepste racistisch en rekent de Israeli’s blijkbaar tot de blanke onzen terwijl de Palestijnen de bedreigende onbekende bruinen zijn. Vanzelfsprekend is dat gigantische onzin, en ik vrees dan ook dat we als de Israelische agressie gaat liggen, geconfronteerd gaan worden met een finale afrekening, waarbij het westen nog heel lelijk op zijn neus zal gaan kijken. Israel en het westen zitten dan opgezadeld met een gigantische claim. En het zal dan bovendien duidelijk worden dat Hamas niet verslagen is, omdat dat gewoon niet kan. Zolang er Palestijnen zijn is er Hamas. En Hamas is, wat buiten het westen vrij algemeen bekend is, een beweging die al geruime tijd klaar is voor een regeling met Israel al zou het kunnen dat ze nu even niet meer zo’n haast hebben.
Wat niet tot iedereen is doorgedrongen is dat de aanval van 7 oktober niet een poging was Israel van de kaart te vegen (alsof Hamas dat zou kunnen) maar een poging de Palestijnse strijd weer op de kaart te zetten. Het is mogelijk dat daarbij dingen zijn gebeurd die Hamas beter had kunnen nalaten, al zal hopelijk een onderzoek (zo mogelijk een onpartijdig onderzoek) dat moeten uitwijzen. Maar één ding is zeker en dat is dat Israel daarop heeft over-gereageerd en zelf heel wat slachtoffers op zijn conto heeft geschreven. Het westen ging moeiteloos in de Israelische hysterie mee en ik betwijfel of dat nog rechtgetrokken kan worden. Waarschijnlijk komt de ontnuchtering pas achteraf. Mogelijk tegelijk met een afstraffing.
(Foto: Door Palestinian News & Information Agency (Wafa) in contract with APAimages, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=138775579}
