Nadat de grote Europese machten de extreem rechtse politicus Juan Guaidó erkend hebben als de ‘interim-president’ van Venezuela, voert Parijs de dreigementen op en roept op tot verandering van het regime in Caracas. De methodes na-apend van de Trump-regering, die Guaidó als president heeft erkend via Twitter, nemen Parijs en de andere Europese machten hun toevlucht tot volkomen wetteloosheid en vertrappen de Venezolaanse soevereiniteit in een poging het strategische en olierijke land te plunderen.
Franse diplomaten die off the record spreken, bedienen de media van een stroom van dreigementen en maken duidelijk dat Parijs een bloedige interventie zal steunen om president Nicolas Maduro ten val te brengen. “Onverschilligheid zou nog erger zijn dan interventie,” zei een diplomaat. Een ander vertelde Le Monde dat de Europese machten Maduro een ultimatum van acht dagen hadden gegeven om af te treden “om Nicolas Maduro een beetje tijd te geven om te beslissen of hij Gorbatsjov of Bashar al-Assad wil zijn.”
Terwijl de Trump-regering dreigt Venezuela te blokkeren en het land zelfs binnen te vallen, een dreigement dat herhaald wordt door de extreemrechtse regering van Brazilië, zijn de gevolgen van deze dreiging onmiskenbaar. Of Maduro levert Venezuela uit aan de imperialistische machten, of ze beginnen er een proxy-oorlog zoals in Syrië, waar honderdduizenden mensen stierven.
Naarmate zij de repressie tegen de ‘gele hesjes’-protesten zien toenemen, is het van cruciaal belang voor arbeiders in Frankrijk en in heel Europa om zich te verzetten tegen de imperialistische bedreigingen tegen Venezuela.
Terwijl Venezuela geconfronteerd wordt met dreigingen van blokkades, een desintegratie van zijn munteenheid doordat de inflatie stijgt en het storten van grote delen van de werkende bevolking in armoede, is Venezuela het doelwit geworden van een meedogenloze campagne van provocaties in de Europese media.
Sprekend op France Inter verklaarde minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian dat de verdrijving van Maduro en zijn vervanging door Guaidó noodzakelijk waren: “Alleen vrije verkiezingen zullen de staat mogelijk maken hun autoriteit en democratie te vernieuwen.” Hij zei: “We hebben nota genomen van president Maduro’s weigering om presidentsverkiezingen te houden die zouden kunnen bijdragen om de situatie in Venezuela te vereenvoudigen, te verduidelijken en meer rust te brengen, en wij geloven dat de heer Guaidó over de capaciteit en de legitimiteit beschikt om dergelijke verkiezingen te organiseren.”
De bewering dat Guaidó het recht heeft om het lot van Venezuela te bepalen, is absurd. Guaidó, een 35-jarige rechtse geheim agent die politiek gezien onbekend was voor de couppoging, wordt ondersteund en gefinancierd door Amerikaanse NGO’s en de National Endowment for Democracy (NED), een al lang bestaande dekmantel voor CIA-interventies in Latijns Amerika en de rest van de wereld.
Het doel van de couppoging is niet om de democratie te herstellen, maar om het land te plunderen. Trump’s topregeringsfunctionarissen hebben de strategische doeleinden van het installeren van een door de VS geleide uitvoerder als hoofd van een staat die momenteel nauwe banden heeft, zowel militair als economisch, met Rusland en China niet verborgen gehouden. Vorige maand vertelde de Amerikaanse National Security Advisor John Bolton aan Fox News: “Het zal economisch een groot verschil maken voor de Verenigde Staten, als we Amerikaanse oliemaatschappijen echt zouden kunnen laten investeren in de oliecapaciteiten in Venezuela.”
De Europese heersende elite zet zijn bodemloze hypocrisie in terwijl het zijn interventie, door Guaidó te steunen, in navolging van die van Trump, portretteert als een belangeloze democratische daad. Gevraagd op France Inter of zijn positie een interventie zou bewerkstelligen in de Venezolaanse politiek, ontkende Le Drian dat schaamteloos en verklaarde dat het een “oproep” of een antwoord op “een verzoek om hulp” was .
Ondertussen bagatelliseren of ontkennen Europese kranten furieus het klaarblijkelijke: dat ze de Venezolaanse soevereiniteit onder de voet lopen, ter ondersteuning van een rechtse staatsgreep van Trump. “De hoofdsteden die hierbij het meest betrokken zijn, waaronder Parijs, lijken te handelen in overeenstemming met Washington,” schreef het Franse Le Monde, terwijl het Spaanse El País verklaarde: “De aankondiging door Spanje en andere Europese landen is geen breuk met het recht, maar juist een poging om de interim-president te belasten met het herstel ervan … ”
Beide kranten benadrukten dat hun beleid een betere manier is om Guaidó aan de macht te brengen en probeerden afstand te nemen van Trump, bewerend dat ze in feite zijn Latijns-Amerikaanse politiek aanvechten door oproepen tot een Amerikaanse invasie in Venezuela te bestrijden.
El País schreef in zijn hoofdartikel “Ondersteuning voor Guaidó”: “De agressieve retoriek van de Amerikaanse president Donald Trump helpt niemand die een terugkeer naar de democratie in Venezuela wil. Integendeel, het versterkt Nicolas Maduro en zijn volgelingen. Niet alleen zorgen constante oproepen tot een mogelijke militaire interventie door Washington voor begrijpelijke internationale bezorgdheid, maar de Europese Unie en Latijns-Amerika moeten hen duidelijk het hoofd bieden. Dit is een rode lijn die op geen enkele manier mag worden overschreden. De 20e eeuw was het einde van Amerikaanse interventies in Latijns-Amerika.”
Wat het redactioneel commentaar van Le Monde betreft: “Venezuela: steunen, niet interveniëren”, herhaalde de oproep tot een coup: “De cruciale factor is dat het Venezolaanse leger voorlopig niet van kamp is veranderd. De heer Guaidó moet zijn inspanningen voortzetten om ze te overtuigen.”
De krant wees echter op het gevaar van een VS-conflict met Rusland en China, evenals de politiek explosieve situatie in Latijns-Amerika, na de recente verkiezingen van het fascistische bewind van Jair Bolsonaro in Brazilië en de populistische regering van Andres Manuel López Obrador in Mexico. Zij schreef: “In deze vluchtige situatie is één ding zeker: Amerikaanse militaire interventie, waarmee president Trump dreigt, zou een ernstige vergissing zijn.”
Zulke pogingen om het Europese imperialisme een fundamenteel andere, meer verantwoordelijke en minder agressieve politiek dan Trump te laten nastreven, zijn in wezen vals – vooral ingegeven door de bezorgdheid over de weerstand in de Europese en internationale arbeidersklasse voor hun beleid.
Achter de schermen exploderen ongetwijfeld krachtige inter-imperialistische rivaliteiten tussen Washington en de EU. Het strijdgewoel om de winsten en olie uit Latijns-Amerika te verdelen is vooral bitter, omdat Trump de EU dreigt met handelsoorlogsmaatregelen zoals tarieven op Duitse auto-export en met Europa’s rol als de belangrijkste belegger in Latijns-Amerika op de weegschaal. De Europese machten zijn ongetwijfeld bang voor de gevolgen van een rampzalige Amerikaanse bezetting van Venezuela, zowel economisch als politiek.
Het presenteren van de Europese machten als tegenstanders van oorlogen en staatsgrepen is echter een politieke leugen. De 21ste eeuw heeft een drastische toename gezien van Amerikaans en Europees imperialistisch bloedvergieten, met oorlogen in het Midden-Oosten, Afrika en ook het westelijk halfrond, waar door de VS geleide militaire interventies plaatsvonden van Haïti tot Colombia. Hoe verbitterd hun conflicten met Washington ook waren, de Europese mogendheden hebben zelf troepen ingezet in Afghanistan, Irak, Mali, Syrië, Libië en daarbuiten. Hun steun voor een staatsgreep in Venezuela bevestigt alleen maar dat ze afgedaald zijn tot totale wetteloosheid.
Alex Lantier (World Socialist Web Site) 6 Februari 2019
