Feminisme rechtsaf?

Net een artikel gelezen op de startpagina van Trouw. Het is geschreven door Nehad Selim en heet ‘Immigratie is geen liefdadigheid’. Zie ook de link hier. Gisteren schreef ik op mijn blog en hier op Krapuul over de mythe van de massa-immigratie, en ik deed de voorspelling dat dit onderwerp binnenkort wel vaker zou opduiken. Maar zelfs in mijn meest pessimistische momenten had ik niet kunnen verzinnen dat het de volgende dag al zou gebeuren, en dan nog wel op zo’n schaamteloze manier. In haar stuk plakt ze twee dingen aan elkaar: De Metropolis Conferentie die eerder deze maand werd gehouden in Den Haag, en het restrictieve migratiebeleid van dit kabinet.

De Metropolis Conference. Justice and Migration: Paradoxes of Belonging in Den Haag heb ik zelf ook bezocht, en ik raakte enorm geïnspireerd. Ik wil en ga er nog over schrijven, dat heb ik de persvoorlichter trouwens beloofd. Voor Selim gold dit kennelijk niet. Ze vond het, getuige haar stuk, helemaal niets. En ze zette de deelnemers en sprekers weg als ‘sprookjesvertellers’. Nu ja, lees het.

Nee, dan het nieuwe migratiebeleid van het nieuwe kabinet! Super! De minimumleeftijd gaat omhoog, en het wordt nog moeilijker om je partner te laten overkomen uit een niet-westers land. Selims verhaal kan dienen als een illustratie bij alles wat ik al eerder bedoelde te zeggen. Onder het mom van feminisme worden de meest extreme repressieve maatregelen toegejuicht. Waarom? Omdat migratie, in het universum van Nehad Selim, een middel tot repressie van vrouwen betekent. Hoe minder migratie, des te minder repressie.
Nogmaals voor een goed begrip: de meeste huwelijksmigranten zijn partners van in Nederland (tijdelijk) werkzame buitenlanders, gezinsleden van toegelaten vluchtelingen en partners van Nederlanders. Veel van deze migranten zijn géén moslims. Wat niet wil zeggen dat de betrokken mannen hun vrouwen niet zullen onderdrukken, (Ha!), maar de vergelijking uitnodigende partij=moslim=onderdrukker, migrante=moslima=onderdrukte klopt niet. Spendeer vijf minuten op de website van het Centraal Bureau voor de Statistiek, en je zult het met eigen ogen kunnen zien. En dit is dan nog helemaal afgezien van het feit dat lang niet alle migranten die wel moslims of moslima’s zijn, in de onderdrukking schieten. Laten we proberen enige nuancering aan te brengen in hoe 1,2 miljard mensen zich mogelijk zullen gedragen.

Een redenering zoals van Selim is voor alle betrokkenen enorm kwetsend. Maar laat dat nu maar zitten. Selim is een feministe uit Egypte, en zij zal in haar leven voldoende hebben meegemaakt om een enorme woede te voelen tegen een heleboel mensen, cq mannen, cq moslims. Die woede respecteer ik.

Maar waarom in woede om je heen slaan op de manier van Selim? Zo zonder respect voor de waarheid, die je zou moeten kennen? En waarom dat taalgebruik gebruiken, die afgekloven clichés van rechts, zoals ‘politiek-correcte elite’? Even afgezien van het onderwerp van Selims stuk hangen die vaste denk- en schrijfmallen van rechts me inmiddels zwaar de keel uit. Alles is ‘elite’ bij deze lui. Alle sprekers en schrijvers distanciëren zich vervolgens van deze elite, met een quasi-heldhaftigheid alsof ze tochtige kerkers riskeren. Alsof de keurige vrouwen die de hoofdmoot uitmaakten van de bezoekers van de Metropolis Conferentie, aan Selim het recht om haar mening te geven zouden ontzeggen. Alsof ze niet met Selim in discussie zouden willen.

Het is alles intens deprimerend, want Selims woorden zullen door de voorstanders van nog meer repressie worden misbruikt. Dat dit verhaal in Trouw wordt afgedrukt, ach… de krant moet verkopen. Morgen publiceren ze misschien een interview met iemand die beweert dat het gezond is om je eigen poep te eten – het maakt niet uit, als het maar verkoopt.

Ik kan Selims artikel slechts interpreteren als een poging om ‘aan de goede kant’ te staan. Nu het steeds duidelijker wordt hoe de kaarten zijn geschud, moeten we allemaal onze keuze bepalen. Wat willen we in Nederland, en hoe en met wie willen we dat? Het zoeken naar pole-position voor de race naar machtsposities, ook in het debat, is in een versnelling geraakt. En Selim wil misschien niet achterblijven bij de losers, de niet-westerse migranten en hun multiculturele sympathisanten.

Maar misschien is dit te cynisch. Ik denk dat er iets anders aan de hand is. Selim meent misschien als feministe veiliger te zijn in het kamp van Martin Bosma cs., dan bij de mensen aan de linkerzijde van het spectrum. Ik denk dat dit een grote denkfout is. Ik ben er tot in het diepst van mijn ziel van overtuigd dat rechts en extreem-rechts feministen niets te bieden hebben, sterker nog: dat zij aan de hele bevolking niets te bieden hebben. In die kringen je geluk zoeken, als feministe uit een niet-westers land, dát is pas in een sprookje geloven. Denk maar aan Ayaan Hirsi Ali; zij werd door haar eigen kameraden verraden.
Maar het is ook een kwestie van politiek benul. Of je nu migrant bent, of kind van migranten, of zoals ik al generaties uit het Amsterdamse veen getrokken: je hebt niets te verwachten van die lui. Behalve wanneer je graag object wordt van een of andere vorm van repressie of hardhandige bemoeizorg.

De huidige rechtse partijen in het kabinet staan een politiek voor die zij zelf niet eens helder kunnen formuleren, laat staan in concreet beleid omzetten. Er is geen sprake van hervorming, hoogstens van afbraak. Rechts en extreem-rechts heeft geen ideeën, maar verhult dat door culturele identiteit-dingetjes tot speerpunten van beleid te maken. De positie van de koningin, het slopen van de omroeporkesten, het terugdringen van de massa-immigratie die niet bestaat. Staatsomroep, elite, zakkenvullers, en wat hebben we nog meer? O ja, de grachtengordeldieren en de linkse kerk. Bleh.

Maar we hebben geen politiek van culturele identiteit-dingetjes nodig. We hebben antwoorden nodig op onze kredietcrisis, onze klimaatcrisis en onze demografische crisis. Die antwoorden hebben met elkaar te maken, net zoal de crises met elkaar te maken hebben, en zij zijn te vinden bij links.