Dominee Rikko Voorberg, de man achter ‘We gaan ze halen’ , wil op 4 mei tijdens een wake 3000 kruisen plaatsen op het Rembrandtplein in Amsterdam. De kruisen staan symbool voor de ruim 30.000 vluchtelingen die sinds 2000 zijn omgekomen tijdens een poging Europa te bereiken. “We zijn verplicht aan de slachtoffers van toen om te bedenken waar wij zelf slachtoffers maken, bedoeld of onbedoeld”, aldus Voorberg.
Voorspelbaar genoeg ging dom/extreemrechts Nederland onmiddellijk over de rooie, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat er aandacht wordt besteed aan de slachtoffers van het mensonterende, rechtse vluchtelingenbeleid in Nederland en de EU. Van fascistische sites als De Dagelijkse Standaard en Geen Stijl verwacht je uiteraard niet anders, maar ook het CIDI meende bij monde van directeur Hanna Luden een duit in het zakje te moeten doen. Luden wil dat burgemeester Van der Laan in actie komt tegen de wake. Volgens haar “zijn er een heleboel dagen in het jaar waarop dit soort initiatieven beter tot hun recht komen”. Tussen neus en lippen door beschuldigde Luden Voorberg ook nog even van “aandachttrekkerij”.
De Dodenherdenking is altijd een beetje een merkwaardig gebeuren geweest, met name doordat het tot op de dag van vandaag niet duidelijk is wie er nu eigenlijk precies worden herdacht. Tot 1961 werden uitsluitend Nederlandse slachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog herdacht. Daarna werden ook de slachtoffers van de politionele acties in Indonesië herdacht, al waren de daarbij betrokken Nederlanders – die probeerden een koloniaal regime in het zadel te houden- eerder daders dan slachtoffers. Nog later werden ook de militairen die gesneuveld zijn tijdens vredesoperaties van de VN (Libanon, Bosnië) herdacht. Volgens de officiële definitie zouden ook collaborateurs en Duitse soldaten herdacht moeten worden, maar dat ligt om voor de hand liggende redenen nogal gevoelig.
