De Europese Commissie legde vandaag, 13 mei, haar nieuw Europees asiel- en migratieactieplan voor, waar vooral het punt over een Europese migratieverdeelsleutel ophef maakt. MO* onderzocht het bestaande Europese “verdeelscenario” of Dublin III en sprak met experten op diverse niveaus. Hun conclusie? ‘Het huidige systeem draaide uit op een fiasco.’
In de zomer van 2013 stelde Zweeds Eurocommissaris Cecilia Malmström met gepaste trots een ‘historisch’ asielakkoord voor. De Commissie wilde met het Gemeenschappelijk Europees Asiel Systeem (GEAS) een antwoord bieden op de toenmalige vluchtelingencrisis. De droom van een Europa zonder binnengrenzen schreeuwde namelijk om een collectieve aanpak. Opvang en bescherming moest gebeuren volgens Europees vastgestelde standaarden. Harmonie en solidariteit tussen de lidstaten zou de “asiellasten” eerlijk spreiden binnen Europa.
‘Hiermee bieden we asielzoekers betere toegang tot correcte procedures en waardige voorwaarden om binnen de EU internationale bescherming te genieten’, verklaarde Malmström. Nog geen twee jaar na de zegepraal pleiten Bondskanselier Angela Merkel en commissievoorzitter Jean-Claude Juncker voor afname van migratiedruk bij grenslanden en meer solidariteit tussen de lidstaten onderling. In een nieuw voorstel wil de Commissie het systeem grondig hervormen.
Het heetste hangijzer van het gemeenschappelijk Europees asielstelsel blijft de verdeelsleutel die bepaalt welk EU-land verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielaanvraag. De zogenaamde Dublinverordening stuit al sinds de eerste dag van haar inwerkingtreding op kritiek en controverse. Het spreidingsysteem beoogt zowel efficiënt als billijk te zijn. ‘Het is geen van beide geworden.’ (Lees verder bij de bron van dit artikel)
