Het was een rare vraag, afgelopen Kerst, van mijn schoonmoeder, hoe ik eigenlijk dacht over de kersttoespraak van de Britse koningin, “met jouw politieke opstelling”.
Al jaren keken we in familieverband naar die toespraak en die rare vraag kreeg ik nooit. Het was een speciaal ritueel, en toen mijn schoonvader er nog was stond hij op in de houding bij het volkslied. Zijn voorkeur voor Labour (hij had geen stemrecht meer als emigrant) maakte niet uit.
Ik heb lang nagedacht over die vreemde vraag tot ik er achter kwam. Het ging niet om de koningin, maar het bleef ook na zijn dood een eerbetoon aan schoonvader. Het stond al bijna vast dat we op deze manier die toespraak niet meer zouden zien en hoe dan ook staat dit vast nu.
Hoe je ook over de monarchie en in het bijzonder de Britse monarchie denkt: Elizabeth was er voor de meeste mensen niet alleen in Groot-Brittannië steeds. Pas de laatste maanden werden de tekenen zichtbaar dat ze niet blijvend zou zijn.
Nog een persoonlijke overweging.
Mijn eerste fonoplaatje (zo noemden de Belgische tienerprogramma’s het) was het orkest van Jos Cleber met Elizabethan Serenade, een muziekstukje dat klassiek aandeed en volgens de altijd brave omroepers goed viel bij jongeren. De serenade deed ook andertijdig aan, eerder, maar wanneer? Elizabeth I?
Pas dankzij Youtube weet ik dat het een compositie was van de Engelsman Ronald Binge (ik dacht dat het een Duitse naam was als kind, ja ik spreek van 1959). Er is een gezongen tekst Where the gentle Avon flows en dat het een stromende rivier, compleet met obstakel en er op volgende stroomversnelling verbeeldt, lijkt duidelijk. Maar dat is wijsheid achteraf. Ik heb de koorversie hier wel geplaatst.
De componist besloot in 1952, het jaar van de kroning van Elizabeth II, de compositie aan het nieuwe Elizabethaanse tijdperk op te dragen. Of dit het orkest van Mantovani met Binge als dirigent is, geen idee. U krijgt wat idyllische beelden van de Britse boerenbuiten. De uitgelichte afbeelding is er aan ontleend.
