Een film over The Shock Doctrine zoals beschreven door Naomi Klein, die een paar keer aan het woord komt.
Merk op hoe de parlementair-democratisch gekozen regering van Chili in een VS-televisiebericht over de moord op Orlando Letelier “marxist regime” wordt genoemd.
De Vrije Markt mag wat mensenlevens kosten. Wat heet. Mag een heleboel mensenlevens kosten. U dient dat overigens niet te zeggen of te weten zelfs.
Heel veel veranderd is er niet. Behalve dan dat “ze” nu ook volop rondwaren in de VS en Europa. Dat racisme en antisemitisme, en wat ze eerder of nog “antimarxisme” noemden, volop openlijk beleden worden, zonder tegenspraak in de officiële openbaarheid.
Het zou kunnen dat de schoten op het einde de schoten zijn waarmee Salvador Allende om het leven werd gebracht. 11 september 1973. Eerst werd het als laster gezien dat hij zelfmoord zou hebben gepleegd, weer later leek het wel degelijk zijn eigen keuze om aan de putschisten te ontkomen. In feite is hij natuurlijk wel vermoord, wie de trekker ook heeft overgehaald.
Te beginnen 15 september 1973 is de staatsgreep herdacht, jarenlang als een demonstratieve uiting van linkse eenheid, in Nederland. Tot het ophield. Links lag al op apegapen in Nederland. Nog voordat de junta zichzelf dankzij het lievelingsmiddel van dictatoren, het referendum, moest opheffen.
¡Venceremos!, het campagnelied van de gezamenlijke linkse partijen, Unidad Popular, voor de presidentsverkiezingen in 1970, die Salvador Allende het presidentschap opleverden. Quilapayún.
Eigenlijk sluit het lied aan bij die slotwoorden van The masque of anarchy zoals geciteerd door Jeremy Corbyn. Ruim veertig jaar later.
Het uur vraagt om optimisme. Laten we het pessimisme bewaren voor betere tijden.
