Sinds ik eerder deze week deze uitstekende nieuwe website heb ontdekt luister ik weer naar de Nederlandse radio.
En ik kan u melden: dat is geen onverdeeld genoegen. Tegenover elk stukje waarin een Ronald Giphart laaiend enthousiast is over spoken word staan uren kabbelende kleuterschoolkletspraatjes.
En dat is dan nog Radio 1 op z’n meest onschuldig: de momenten dat ik mezelf erop betrapte dat ik hardop zat te vloeken zijn in een paar dagen tijd al niet meer op een hand te tellen.
Zo was er van de week een discussie over het Oekraïne-referendum: twee uiterst genuanceerde heren (een ja- en een nietstemmer,) en een NEE IS NEE roepende nee-stemmer. Wat is daarvan de toegevoegde waarde?
Waarom moeten honderdduizenden mensen aandacht besteden aan het gebazel van iemand die toegeeft geen idee te hebben waar dat hele referendum om draait?
En nu ik dit zit te tikken krijgen twee politieagenten -zonder enige tegenspraak- de ruimte om hun wangedrag goed te lullen.
En zo gaat het maar door: één lange verdediging van de status quo, de heersende macht en de grootste gemene deler.
Op een niveautje waar de honden geen brood van lusten. Het is toch wel heel treurig wanneer een Yernaz Ramautarsing beter uit de verf komt in het Lagerhuis dan de gemiddelde presentator…
Zo heel af en toe komt er iets voorbij waarvan ik vrolijk word, maar echt: kunnen jullie niet een iets minder conformistisch en, vooral, dommig totaalplaatje van maken? Een beetje meer Wim Daniëls, en een beetje minder kletspraat voor de bühne.
