Een moeder weet….
Toen ik laatst iemand leerde kennen, was dit de meest indrukwekkende uitspraak die zij in het eerste gesprek deed: Een moeder weet….
Nu vraagt u zich misschien af, waarom? De uitspraak had voor mij zoveel meer inhoud dan deze drie woorden aangaven. Het vertelde mij het verhaal dat zij haar kinderen kende, en dat zij het beste voor hun wilde. De geborgenheid, de strijd, de machteloosheid en vooral de liefde van een moeder voor haar kinderen, waren terug te horen in deze drie woorden.
Als ik soms outsiders (coaches) hoor spreken over hoe het zou moeten, dan verbaast het mij dat iemand op de stoel gaat zitten van een moeder. In plaats van meedenken met de moeder inzake de opvoeding, omgaan met mogelijke beperking of ziekte van het kind of kinderen, nemen zij de positie over van de moeder. Het innerlijk gevoel van een moeder wordt weggevaagd door theorieën en eigen ervaringen die niets meer met het oergevoel van desbetreffende moeder te maken hebben. Let wel, sommige moeders maken zich enorm zorgen. En gaan misschien te ver in hun strijd voor de erkenning van hun kinderen. Maar daar moeten zij in gerustgesteld worden in plaats van hen af te wijzen als moeder ten opzichte van haar kinderen. Door bevoegde professionals kunnen moeders ook gerustgesteld worden aangaande de problematiek (door diagnose stelling) van de kinderen.
En dan de kinderen. Denkt u dat kinderen gelukkiger worden als de natuurlijke band tussen moeder en kinderen wordt verstoord door mensen die het beter weten? Aanwijzingen kunnen gegeven worden om te laten zien wat beter kan in de omgang. Maar nooit ofte nimmer moet een buitenstaander tussen de moeder en het kind gaan staan. Als ik soms coaches hoor spreken, merk ik dat dit te vaak wordt gedaan.
Het baart mij daarom ook zorgen dat door de bezuinigingen moeders en ook vaders weerhouden worden om advies te vragen aan professionals inzake de problematiek van de kinderen. Dit om de juiste diagnose te krijgen. Door de diagnose krijgen de ouders namelijk een goed beeld van hun kinderen. Hier kunnen de ouders dan op handelen, vanuit hun eigen innerlijk gevoel, om vanuit de kennis die zij hebben verkregen hun begeleiding (opvoeding) aan hun kinderen aan te passen. Mocht dit niet alleen lukken, kan vanuit de diagnose ondersteuning verkregen worden van opvoedcoaches. En zo zou het proces eigenlijk moeten verlopen. Maar door de bezuinigingen wordt bij de voordeur van de zorg en hulpverlening veel problematiek bij voorbaat benaderd als ‘opvoedprobleem’. En hierdoor wordt het oergevoel van de moeder, en ja ook van de vader, ontkend bij de ontwikkeling van het kind.
