Nou hèhè, Ebru Umar is terug hoor. En laten we wel wezen, op zichzelf is dat een goede zaak. Turkije onder Erdoğan begint steeds dichter bij een absolute politiestaat te komen, en in het algemeen wens je niet dat mensen gevangen worden genomen onder een dergelijk regime, en al helemaal niet voor de futiliteiten waaraan Umar zich ‘schuldig’ zou hebben gemaakt, hoe onaangenaam het mens op zichzelf ook mag zijn.
Umar:
“Mij is duidelijk geworden hoe makkelijk het is om van alles afstand te doen als je veiligheid op het spel staat. Dat is wonderbaarlijk. Ik ben met drie plastic tasjes naar het vliegveld gegaan. Drie tasjes, daar alles in. Ik kwam aan op Schiphol en de mensen die mij opvingen zeiden: ‘Heb je verder niets bij je?’ Maar ik had mijn geld en nog wat dingen en dat was genoeg.”
Kijk, en daar gaat het mij eigenlijk om. Niet om deze specifieke zaak, maar of er zich wel een functionerend empatiecentrum in dat brein van haar bevindt. Zou haar, gezien deze uitspraak, wellicht inmiddels een lichtje op zijn gegaan, vraag je je af, hoe mensen er dan bijvoorbeeld toe toe komen op een gammel bootje de Middellandse zee over te steken? Die mensen met wie zij nul medelijden heeft als ze daarbij omkomen?
“Umars ouders, twee Turkse medisch-specialisten die in Nederland een loopbaan opbouwden, stonden ter plekke hun dochter bij. Ze maken nu een trip door de regio. Typisch de familie Umar, zo lijkt het: het leven gaat verder, je laat je niet intimideren. ,,Mijn vader wilde zijn vakantie in Turkije niet afbreken en mijn moeder laat zich ook niet van haar stuk brengen. “
Kijk eens aan, dat egocentrisme heeft ze niet van een vreemde. Je dochter zit vast in een politiestaat en wordt bedreigd, maar eerst die vakantie hoor.
” Joh, ik had een hotline met Mark Rutte, ik belde met Lodewijk Asscher, met Koenders, met de ambassadeur.”
Maar natuurlijk, als het om de extreem-rechtse vrijheid van krijsuiting gaat staan ze pal hoor.
“Umar was blij verrast door alle steun die ze de afgelopen weken kreeg, ook van onbekenden, vaak via sociale media. ,,Dat had ik nooit verwacht, het was zo veel. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik moet in al die jaren dat ik schrijf mijn werk goed hebben gedaan. Anders doen mensen dit niet.”
Ja, als het gaat om het cateren voor door en door verotte types met een sinds generaties ingebakken vreemdelingenhaat gaat heb je het goed gedaan ja. En jij denkt dat ze jou niet haten, Umar, maar dat doen ze wel hoor, wees maar niet bang. Je bent een nuttige idioot voor hen, of je je Turkse nationaliteit tezijnertijd nu opgeeft of niet.
“Eerst moet ze een nieuw leven opbouwen. Mogelijk in Rotterdam, de stad waar ze vandaan komt en waar ze, met haar onverwoestbare arbeidsethos en grote mond, goed past. Ze heeft er een pied à terre. “Maar dat is met 60 vierkante meter een derde van mijn huis in Amsterdam.”
Gottegottegot, mevrouw moet een nieuw leven opbouwen met wellicht minder dan twee huizen, en dan ook nog van minder dan 180 m2. Het moet niet gekker worden. Ze heeft wat over voor de vrijheid van rabiaathaatuiting hoor. En nu leeft ze achter een boekenkast, naar eigen zeggen. Als het woord gotspe nog niet bestond zou het op dit moment uitgevonden moeten worden, voor die tot voor kort ‘als een soort Syriër’ op het strand van Turkije verblijvende Ebru.
Turkije heeft een eng regime, en degenen die Ebru verklikt hebben aan Turkije zijn nog veel enger. Het is goed dat haar niets ergers overkomen is dan tot nu toe, en er moet haar hier in Nederland ook niets overkomen. Maar die ene uitspraak van haar blijft staan, en is bijna niet te negeren als je aan de eventuele moeilijke toestanden die haar nu te wachten staan denkt: nul medelijden.
Bron citaten: Algemeen Dagblad
