In het filmpje zonder bewegend beeld zie je het hoesje van de originele single, waarop het orgeltje de hoofdtoon voert. En waarop Harry Slinger toch nog net iets minder “Amsterdams” klinkt. Het singletje werd uitgegeven door actiegroep Jongeren Amsterdam Noord (“JAN vertelt over Amsterdam-Noord”), die aandacht vroeg voor waar het lied over gaat: geen voorzieningen voor jongeren tussen het slapend beton.
Destijds in 1979 de eerste pestplaat van Radio Kemphaan, in die originele versie. “We verveelden ons dus we begonnen een radiostation”. Nou ja, zo zat het niet, maar het was een gouden greep. (Pestplaat: ieder uur te horen, bij een zendtijd van anderhalf uur dus twee keer…)
Op de wijze van A hard rain’s gonna fall, zo kun je dus Dylanmuziek ook gebruiken. Helaas is dit de “commerciële” versie die ook niet ver gekomen is.
Drukwerk
P.S. Die bioscoop is er dan toch gekomen, in de vorm van het filmmuseum onder de naam EYE (aan het IJ), en Noord (zo lang “de overkant van het IJ” geheten) is inmiddels een “leuke” buurt, dus: een uitgaansbuurt voor geslaagde lieden. Bijna veertig jaar later…
Pingback: Amsterdam-Noord is bijzonder en dat moet zo blijven | Krapuul