“ik kan veel hebben…” zei Diederik op 10 mei. Maar de massale kritiek op zijn gedrag werd hem te veel. Het was de schuld van de critici, niet van Didi zelf. Dus ging hij weg met Easyjet en bezocht met de kinderen wegrestaurants. Het resultaat is beschamend.
In 3 artikelen houd ik me bezig met Samsom en met de crisis in de PvdA. Ik wou niet persoonlijk worden. Maar bij de analyse van communicatiestrategieën (artikel 2) moet ik toch de vorming van Diederik bij Greenpeace aanpakken.
In artikel 3 stel ik een aanpak van links in de traditie van Joop den Uyl voor.
Maar eerst artikel 1.
De zielige poging om zich te framen als Hollandse Prins
Na maanden twitterstilte en evenzovele maanden nadrukkelijke afwezigheid in openbare en parlementaire discussies – daar IS hij weer! Diederik Samsom, partijleider en TK-fractievoorzitter van de Partij van de Arbeid. Een soort troonrede van een keizer zonder kleren verscheen zaterdag 23 augustus 2014 in de Volkskrant.
Zijn communicatieteam of hoe zoiets heet, had hem dringend aangeraden om na de desastreus (voor de PvdA) verlopen gemeenteraads- en euro-verkiezingen héél, héél stilletjes te zijn en de rotzooi te laten opruimen door anderen. Dat trof in de eerste plaats de verslagen gemeentepolitici, maar ook de PvdA-bewindslieden in Rutte II.
Deze laatste had Samsom tot dan toe fanatiek uit de wind gehouden.
Ik vraag me nog steeds af, waarom? Na de vorming van het wanstaltige Rutte-Samsom kabinet waarbij via handjeklap principes werden uitgewisseld zoals (letterlijk) in een kaartspel, had Diederik als vanzelfsprekend de rol van een Bolkestein bij de Kok-kabinetten moeten overnemen: Loyaal, maar keihard bijsturen op linkse belangen.
Het omgekeerde gebeurde. De oude Bolk en idem Wiegel haalden binnen een paar dagen vanuit het niets en via een VVD-rebellie zonder weerga de afgesproken inkomens-gerelateerde zorgbijdrage onderuit ten behoeve van onze van geld bulkende medelanders uit Wassenaar, Aerdenhout en Borgerhout (België). Diederik capituleerde en kreeg er vrijwel niets voor terug.
Vice-premier en minister van Sociale Zaken Lodewijk Asscher is gewoon veel te slim om zich in de rol van verdediger van het heilloze Rutte-II compromis te laten drukken. Het slechte nieuws laat hij dus over aan Van Rijn en Klijnsma van de moestuinen. Of aan Ploumen die de ontwikkelingssamenwerking mag afbreken. (Ik ben het overigens niet eens met wat sommigen hier op Krapuul zeggen, namelijk dat Lodewijk een racist zou zijn – hij is geen sociaaldemocraat, nooit geweest, maar een sociaal-liberaal à la Treub, net zoals zijn voorvaderen uit de diamantindustrie. Dit terzijde.)
Maar terug naar de poging tot wederopstanding van Diederik. Deze werd de dag tevoren ingeluid met een stukje in de Volkskrant over Samsoms twitterzwijgen sedert 10 mei 2014. Als aanleiding daartoe nam Samsom bewust of zonder opzet een tweet van ondergetekende, waarin werd gesteld, dat Diederik’s armoedige compromis met Teeven over het kinderpardon, indien toegepast op de situatie onder Colijn aan het eind van de dertiger jaren, zou hebben geleid tot uitzetting van Anne Frank. Bij Voorbeeld.
Hoewel intussen tientallen mensen, na de eerste schok, mijn gelijk erkennen, is er nog geen enkele reactie van Samsom of van zijn communicatieteam bekend geworden.
Ik zei hierboven: “Armoedig compromis”, maar het handjeklap tussen de door nederlagen in het nauw gebrachte Samsom en de VVD betrof wel 500 mln “lastenverlichting” voor veelverdienenden die ook nog profiteren van de onzinnige HRA (hypotheekteruggave). Duidelijk was (en is) dat Teeven alles uit de kast kan blijven halen om hier gewortelde kinderen en hun gezinnen weg te sturen. Wegens “onttrekking aan rijkstoezicht”, terwijl de gezinnen gewoon werden opgevangen in gemeenten. De Haagse rechtbank stelde zaterdag nog eens Teeven in het gelijk.
Ik neem direct aan, dat Samsom niet opgehouden is met in het openbaar te communiceren wegens mijn tweet. Hij (en zijn team) wisten alleen niet met wie ze te maken hadden. Ze zochten een mooie aanleiding. Surfend op de vaderlandse hypocrisie aangaande Anne Frank en haar familie, niet willen weten dat Anne (stateloos vanwege nazi-besluiten) de Nederlandse nationaliteit geweigerd is, dat minder vermogende Joden dan de Franks op kosten van de Joodse gemeenschap onder leiding van de oudoom van Job Cohen 1937 (met Amerikaanse steun) in Westerbork ondergebracht moesten worden – al deze dingen die je bij Jacques Presser en – minder emotioneel – bij Lou de Jong kunt nalezen: Ze maken deel uit van de schrikbarende afbraak van de sociaaldemocratie.
Ik werd gesterkt in mijn gevoelens door Han van der Horst en Adri Duyvestein. Daarover in een volgend artikel.
chapeau HUUb.
De geschiedenis heeft ons geleerd waar het mannetjes maken op uitloopt
De geschiedenis van de sociaal demokratie (o.a. zie “een eeuw van desillusie)
laat ook zien dat er een verandering optreedt wanneer de partybonzen goed betaalde banen krygen ofwel hoge salarissen die ze elders nooit kunnen verdienen.
Hoe sociaal democratisch ben je nog met een vermogen van bv.1.000.000 en een jaarinkomen boven een ton?
Maar onderschat de denktank van bv De PvdA niet.
De Wiarda Beckmanstichting heeft o.a. Femke Halsema voortgebracht.