Het Duitse equivalent van ‘uitzending gemist’ heet ‘Sendung verpasst’, met dien verstande, dat niet alle uitzendingen getoond worden (hier een voorbeeld), anderen wel, maar dan vaak niet in Nederland te ontvangen zijn. Bovendien is de wettelijke bewaartermijn (hier een voorbeeld) maar van beperkte duur, waardoor men zich af moet vragen, of het linken naar die betreffende uitzending zin heeft. Soms wordt de desbetreffende uitzending op YouTube geplaatst en zijn waarschijnlijk na jaren nog te bekijken.
Eén van de documentaires die ik onlangs gezien had en niet terug te vinden op ‘Sendung verpasst’, was de documentaire over de handel en wandel van H&M. Gelukkig terug te vinden op YouTube. De enige verantwoordelijkheid die H&M zichzelf gesteld heeft, is zo snel mogelijk, zoveel als mogelijk geld te verdienen. Belasting wordt in de producerende landen niet betaald. Het leegzuigen van een staat, H&M zit er niet mee. Dat er willens en wetens mensenlevens op het spel worden gezet (en er in naaiateliers al veel slachtoffers te betreuren waren), H&M maalt er niet om. Een deugdelijk naaiatelier, dat niet op instorten staat, dat brengt alleen maar kosten met zich mee, dus niet doen is het advies van H&M. En de leiding van H&M komt er nog mee weg ook, sterker, doordat het een groot bedrijf is vertegenwoordigt de firma ook macht. De nieuwste naaiateliers van H&M zitten tegenwoordig in Ethiopië, waar de arbeidskrachten nog goedkoper zijn dan in Azië.
In het immens grote continent Afrika zitten enorme hoeveelheden olie in de grond; olie van een hoogwaardiger kwaliteit dan de olie uit het Midden-Oosten, heb ik gehoord, maar ik ben geen expert. De Verenigde Staten zijn er dol op, want er is vanuit het leger veel vraag naar olie – the world according to the US, dat vergt inspanning, hoewel president Obama publiekelijk verklaarde, dat die inspanning niet het gewenste effect oplevert. Dat het leegzuigen van hele staten grote consequenties heeft voor de bevolking, daar heb ik al eerder over geschreven. Dat weinige, wat aan ontwikkelingsgeld uitgegeven wordt, is als bloedgeld te betitelen.
In Afrika zit nog meer in de grond waar iedereen, lijkt wel, dol op is: diamanten. Glimmertjes worden ze eufemistisch genoemd, maar ik ken ook nog de naam bloeddiamant. Er worden jaarlijks voor rond de $ 70.000.000.000 aan diamanten verkocht – oorlogen zijn er zo mee te financieren. Voordat Nelson Mandela aan de macht kwam, was de firma De Beers de grootste handelaar van ruwe diamanten ter wereld. Nelson Mandela wilde daar eigenlijk vanaf, maar de inkomsten van de diamanthandel lonkten teveel. In 2004 heeft De Beers 9,4 ton ruwe diamanten verkocht en het hoofdkwartier zit in Luxemburg. Waardoor er vanuit gegaan mag worden dat De Beers, evenals H&M, constructies heeft bedacht, om zo weinig mogelijk belasting te betalen en in landen waar de ruwe diamanten gedolven worden waarschijnlijk helemaal niets. Sinds enige tijd zit De Beers ook in Canada, waar de firma de oorspronkelijke bewoners, indianen, heeft uitgekocht.
Hieronder een documentaire over de diamanthandel en de gevolgen voor de plaatselijke bevolking, die in de diamantmijnen moeten werken. Er zitten schokkende beelden tussen.
De Beers waren meesters in marketing. Door De Beers werd een diamant als teken en uiting van liefde gezien. Wie kent dit liedje nu niet?
