Zojuist zat ik op twitter te babbelen met een dame die opriep om het lidmaatschap van Powned op te zeggen. Vanwege dit. En me vervolgens wist te vertellen een vriend van haar lid was. “Naïeve vrienden heb jij,” zei ik, maar ze vond het heel gewoon. Ze probeerde me uit te leggen dat alle journalisten dachten dat Powned een nieuw en fris geluid zou gaan geven. ‘Ik was best wel een beetje flabbergasted.’
Powned zit jaar, na jaar, na jaar een nieuw geluid te brengen en vandaag ontdekt de journalist dat Powned fout bezig is? Wat de neuk. Vandaag? Als in ‘NU IS POWNED ECHT TE VER GEGAAN?’ Fucking nu? Niet gisteren. Niet vorig jaar? Vandaag is de dag mensen.
Toen ik vanmorgen wakker werd en het verschrikkelijke bericht las dat Powned meende te moeten plaatsen was ik ontdaan, van slag en een beetje verdrietig. Toen ik de hond uitliet besloot ik hier niks over te tikken, het was zo overduidelijk dat dit bagger van de bovenste plank was; te smerig om mijn energie aan te verspillen.
Ik tik dit omdat er een universum blijkt te bestaan waar (fucking alle?) journalisten dachten dat Powned een nieuw en fris geluid zou brengen. Dat is misschien wel het grootste drama achter het Powned-debacle/vehikel. Dat ‘iedereen’ Powned wel spannend vond/vindt. Ik wist niet dat het zo erg was. Zo naïef van mij. Ik schaam me rot.
