Democratie op zijn Europees: de beurt is aan Portugal

Op zich was het een wonderlijk idee, dat de “socialisten” in Portugal, samen met de communisten en groenen en het Linkse Blok een regering zouden vormen. Het zou voor het eerst sinds de dagen van de omwenteling van 1974 zijn geweest, zo’n coalitie. Met name de PS, lieveling van de CIA destijds, leek een ongeloofwaardige deelgenoot. In de verhoudingen van de Nederlandse jaren zeventig: stel u een coalitie van de PvdA, de CPN, de PSP en de PPR voor. Hm. Destijds ondenkbaar, nu door andere oorzaken ook. Wellicht weet u niet eens over welke Nederlandse partijen ik het heb.

De president heeft in Portugal het prerogatief om een minister-president aan te stellen. President Cavaco Silva gebruikt dit om zijn partijgenoot Passos Coelho opnieuw aan te stellen. De postfascistische coalitie, “sociaal-democraten”, in feite “liberale” fascisten en christen-democraten, “gewone” fascisten, mogen het bezuinigingsprogramma namens de bekende machten in Brussel en Frankfurt/Berlijn voortzetten.

Fascisten in de Portugese context zijn corporatisten, gebaseerd op katholiek integralisme zoals beleden door langzittend dictator Salazar – de meutes bestonden en bestaan vooral uit politie; het leger heeft het fascistische regime juist terzijde geschoven en is ook nu niet betrouwbaar. Maar de tijd van pronunciamientos is voorbij, van rechts of van links, de staatsgrepen gaan in alle rust via brueaucratische ingrepen onder het motto: het kan niet anders. En de fascisten zijn bezuinigende “neoliberalen”, zoals alle doorsneepolitici.
De uitgerangeerde linkerzijde, die de meerderheid in het parlement heeft, heeft gezworen de te installeren regering meteen te laten vallen. We zullen zien.

Verder lezen bijvoorbeeld: Hier, hier en voor Portugeeslezenden is Público een goede online bron.