Ergens tussen 4 en 5 vannacht, CNN, de verkiezingen voor de senaatszetel van Alabama. Democraat Doug Jones staat op 48,6%, Republikein Roy Moore leidt met 51,2%. Net als je denkt dat de wereld in een diep rechts vat valt en daar voorlopig niet uit zal komen, gaat alles op zijn kop.
Binnen 20 minuten komen de cijfers van de meer verstedelijkte gebieden binnen en kruipen de kandidaten naar elkaar toe. Opgewonden stemmen klinken; kaarten en cijfers geven aan dat Moore niet veel meer te winnen heeft, historisch gezien. Het lijkt nog niet helemaal door te dringen in de studio. De commentatoren redeneren en raken steeds opgewondener, maar echte conclusies durven ze niet te trekken.
De cijfertjes verspringen, ineens staan de kandidaten gelijk. CNN is voorzichtig. Heel voorzichtig. Je weet het nooit, stel dat je de verliezer als winnaar aanwijst. Eeuwige doem.
Maar toch voorspellen ze enige tijd later dat de Republikein Roy Moore verliest van de Democraat Doug Jones. De cijfers liegen niet.
Trump met zijn ‘Make America great again’ gaat volledig op zijn bek in een staat die al tientallen jaren Republikeins is.
Het is een historische nederlaag.
Het verschil is niet groot, maar 1,5 %.
Recount?
Nee, die marge ligt in Alabama op 0,5%.
Zit er niet in.
Hoor!
Roy Moore verloor.
Roy Moore, dat is de conservatief die homoseksualiteit strafbaar wil stellen, de man die denkt dat de aanslag op het World Trade Center de ‘wraak van God’ is, die de evolutietheorie van Darwin verwerpt, die gelooft dat ex-president Obama geen Amerikaan is, de man die terugverlangt naar de tijd waarin familiewaarden en slavernij nog bestonden.
Behalve stompzinnig is de man ook nog pedofiel. Dat kun je zijn, maar het probleem met Moore is dat hij het niet wil weten. Het komt niet echt overeen met zijn geloofsovertuiging. Maar liefst 8 vrouwen beschuldigen hem van seksuele toenadering en/of handelingen. Die gebeurtenissen speelden lang geleden maar achtervolgen hem al jaren. De man ontkent alles.
Ondanks de beschuldigingen (of juist vanwege die beschuldigingen), stelde Trump zich achter de kandidaat. Misschien omdat hij iets in Moore herkent, Trump is zelf een ‘sexual predator’. Maar toch vooral omdat Trump die zetel in de senaat nodig heeft. De Republikeinen hadden 52 zetels, de Democraten 48. De Republikeinen leveren nu een zetel in, het overwicht wordt wankel, de kans om wetsvoorstellen er door te jagen (hetgeen nu al nauwelijks lukt) wordt nog kleiner.
Winst gaat boven ethiek voor Trump. Altijd.
Maar Trump heeft zichzelf overschat.
Zijn eigen kiezers beginnen hem te doorzien.
Hij heeft verloren.
Een zoveelste nederlaag.
Het lijkt een omslag.
Maar er valt van alles op af te dingen.
Democraat Doug Jones is een liberaal, maar veel verder gaat het niet.
Jones is een bestuurder die niet opvalt door originele uitspraken of beslissingen. Maar wel verdedigde hij altijd minderheden, stond voor gelijke rechten. Mainstream, middle of the road, building bridges enzo, in dienst van een liberaal (kapitalistisch) Amerika.
Maar voor Alabama is hij een heel progressieve senator.
En misschien is het een omslag voor de VS. Het einde van de invloed van Steve Bannon, de slang die al jaren de VS vergiftigt met zijn ultra-conservatieve propaganda, dat zou mooi zijn. De wankele basis die Trump had, staat op instorten. De Republikeinse Partij kan zich niet veroorloven nog meer van dit soort nederlagen te lijden. Ze zullen op zoek gaan naar een gematigder discours.
Want ondanks Bannons propaganda in Alabama (hij sprak er meerdere malen, geen woord over Moore’s onchristelijk gedrag), is er een smadelijke nederlaag geleden. Trump en Bannon hebben Moores waanzinnige standpunten niet kunnen verkopen, Moores eigen gedrag in het verleden heeft de doorslag gegeven.
En niet al die conservatieve kiezers hebben Trumps en Bannons praatjes geloofd. Nee, het was geen fake news van de zo gehate ‘linkse’ media. Die conservatieve Republikeinse kiezers hebben een middle of the road liberaal gekozen.
Dat geeft weer enig vertrouwen in de kiezer.
Ik lees de bespiegelingen van Irun Scheifes graag, maar vraag me wel af, who cares? Of, is ’t niet lood om oud ijzer? Einde ‘Empire’.
Einde ‘empire’? Dat zou je willen.
Natuurlijk maakt het verschil of een racistische, homofobe evangelical die met kinderen van 14 jaar in bed wil kruipen gekozen wordt, of een brave liberal die er voor heeft gezorgd dat een aantal leden van de KKK achter de tralies belandde. Ze zijn NIET allemaal gelijk en de verschillen kunnen voor het dagelijks leven van mensen ingrijpende consequenties hebben. Afhankelijk van wie er in de Senaat zitten, kun je je ziektekostenverzekeringen kwijtraken – of juist niet. Je uitkering kan verlaagd worden – of juist niet. De belastingen voor de rijken kunnen verlaagd worden – of juist niet. Enz, enz.
Nee, Jones is geen revolutionair. Maar hij is ook geen geestelijk gestoorde racist die vindt dat Joden en homo’s in de hel moeten branden. Ik zou zonder aarzelen – en zonder verdere illusies – op Jones gestemd hebben. Er bestaat wel degelijk zoiets als een ‘lesser evil’.
Pingback: Strategische overweging bij importtarieven op staal en aluminium door de VS | Krapuul