Tijdens het spraakmakende debat op 29 januari in Amsterdam over de dwangarbeidprojecten van stichting Herstelling beweerde voorzitter Jeroen Sprenger dat zestig procent van de bijstandsgerechtigden die hij verplicht te werk stelt, uitstromen naar betaalde arbeid. Bijstandsbond-advocaat Marc van Hoof bracht daar tegenin dat Sprenger dat helemaal niet kon weten, omdat de gemeente niet bijhoudt waar bijstandsgerechtigden naartoe uitstromen en waarom. Tijd voor een nadere analyse en een kijkje in de keuken van de schimmige reïntegratie-industrie.
Sprenger zwakte zijn boude bewering uit eigen beweging alweer snel af door op te merken dat het zestig procent-succes bestaat uit een kleine hoeveelheid werklozen die een betaalde baan vinden, een groter deel dat een opleiding gaat volgen en een nog groter deel dat uitstroomt naar een voorbereidend traject voor een opleiding. Kortom, hij moest dus zelf al toegeven dat bijna niemand betaald werk vindt via Herstelling. Nog op dezelfde avond, na afloop van het debat, wrong men zich op de website van de stichting in allerlei bochten om uit te leggen wat Sprenger zou hebben bedoeld. Hij had volgens de website proberen aan te geven dat de meerderheid van de deelnemers aan de Herstelling-projecten vanuit een eerste fase van “moeten” over zou gaan in een tweede fase van “willen”, waardoor zestig procent op “een positieve, productieve manier” zou uitstromen. Op “een positieve, productieve” manier?
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Doorbraak
Meer over de Herstellingbaas spoedig hier op Krapuul.nl – AJvdK
Heel goed journalistiek werk van de Bijstandsbond.
Het schimmige gesol met mensen die langdurig werkloos zijn is typerend voor de staat van de democratie in Amsterdam en elders. De slachtoffers weten in de verste verte niet waar ze aan toe zijn. Het is een soort van TBS.