De politie heeft het al zo druk, en er wordt op bezuinigd en ze moeten zoveel bureaucratische klussen verrichten die het echte blauw van de straat houden. En intussen volgt men dan toch ook nog Blackberry en twitter. Als je
‘we gaan rellen net als in Engeland’ en ‘plunder die mapangpang’
rondtoetert en geen hond neemt er notitie van dan blijkt toch de politie even gezellig op bezoek te komen om je in te rekenen.
Het zou toch interessant zijn uit te zoeken op grond waarvan je als achttienjarige twitteraar daarvoor opgepakt wordt en waarom middelbare heren zonder duidelijke werkzaamheden en met veel spelfouten tot moord en doodslag oproepen tegen wat zij volksverraders noemen buiten het blikveld van de smeris vallen. Het zal toch niet zijn omdat de sympathie van de gemiddelde smeris meer die kant uitgaat?
Maar onze achttienjarige Rotterdammer mag wellicht nog van geluk spreken: hoeveel hem boven het hoofd hangt weten we nog niet, maar vier jaar zoals de “twee van Chester” (die ook geen rel voor elkaar kregen) – dat lijkt vooralsnog onwaarschijnlijk.
De Engelse rellen tonen op twee manieren aan dat de rechtsstaat breekbaar is – in feite al gebroken is. Het is natuurlijk opmerkelijk dat, naar aanleiding van een zeer ernstige gebeurtenis – standrechtelijke executie van een chauffeur “omdat hij zwart was” – als op afspraak in allerlei Engelse steden geplunderd wordt (en politiebureaus aangevallen, men vergeet dat nog wel eens, maar dit klinkt meer als in verband staand met de aanleiding). Het andere breekpunt is het bijna unanieme gehuil om streng straffen in Engeland, een gehuil dat ook nog eens gehonoreerd wordt. Vier jaar voor het “oproepen tot rellen”. En plannen tot het stilleggen van “de sociale media” in noodsituaties.
Vanuit Peking wordt enthousiast gereageerd.
Als het er op aankomt zal het stilleggen van Twitter laat staan Facebook echt niet helpen. Bij de bestorming van de Bastille of het Winterpaleis kwam geen twitter te pas, en Moebarak is echt niet ten val gebracht via Facebook ook al willen prutsjournalisten het graag zo presenteren.
Het enige dat je kunt concluderen is dat vrijheid van meningsuiting toegestaan wordt zolang het maar de mening is die het regime wil horen.
Kijken we daar echt van op?
*weer behoorlijk esoterische taal, net als tantoe hard en #niggaplease van dat Kamerlid met die ooooo zo grote street cred, manman wat heeft die Dibi een street cred bij de hele mapangpang.
” Vier jaar voor het “oproepen tot rellen”.
Dit soort straffen hoorden tot voor drie weken geleden alleen bij voormalige Oostblok landen en Noord-Korea. Nu is Engeland en bijhorende overheid blijkbaar in zo’n impasse beland dat ze hierin de enige oplossing vinden, naar oud totalitaristisch gebruik, in deze uitzonderlijk hoge straffen.
Het is de kenmerk van een zeker uiteenvallende maatschappij die blijkbaar geen uitweg kent.
“Het enige dat je kunt concluderen is dat vrijheid van meningsuiting toegestaan wordt zolang het maar de mening is die het regime wil horen.”
Wilders is overduidelijk de illustratie van deze stelling.
Tenminste kan de Chinese regering nu kort meedelen: “Jullie mensenrechten zijn niet beter dan onze”.
Die boy sprak gewoon zijn waarheid, niks wierrie daaraan. En Tofik Dibi is helemaal niet stratie, dus moet hij niet komen praten met zn mapangpang. Echt kaka boy, die niks doet voor de youth. http://www.youtube.com/watch?v=UZ2d6_tQeNk
nexus m. Schreef:
Inderdaad draconisch! ook beangstigend. Kan me voorstellen dat vingerlikkend Rutte gedoogkabinet likkebaardend afwacht totdat zulks hier mogelijk mag zijn. Bv. vijf jaar voor een gerucht verspreiden dat een AEX fonds niet solvabel is, klokkenluiden over een RK jongensinstituut of schunnigheden in onze Nationale Weermacht, of oproepen tot een flashmob tegen recent ontdekte malafide bankmalversaties (oeps, pleonasme) of een `dissident’ boek of gedicht schrijven.
Straks ben je voor je het weet politiek gedetineerde. Of opgepakt om een mening die tien jaar geleden nog de normaalste zaak van Nederland was.
Wat me verbaast: is er dan in de UK geen adequate advocatuur meer?
Henk en Ingrid (zoals John & Sheila in UK) lijken het allemaal normaal te vinden en een advocaat is alleen een volksheld als hij Mosco heet en hun brallende Meester vrijpleit.