De Nieuwe Wegen van Monasch

Nederland staat aan de vooravond van een staatsrechtelijke nieuwigheid: een fascistische democratie. Fascistisch: de PVV staat in een recente peiling op 33 zetels, dreigt verreweg de grootste te worden, en gezien de bespottelijke zwakte van de niet-fascistische partijen (goed zoeken!), en het feit dat weerstand vanuit de maatschappij vooralsnog zwak is, dreigt ze via komende verkiezingen de regeringsmacht te grijpen. Democratie: de PVV is allang niet meer de enige partij in fascistenland. We hebben de VNL, Jan Roos en zo meer Leidersvolk. En sinds vandaag hebben we ook Nieuwe Wegen, althans in aanleg. Zo gaat de post-Fortuynistische verkiezingsoptie heten van Jacques Monasch, opkomende ster aan het fascistenfirmament.

Zo komt een heuse coalitieregering van fascistenclubs in beeld, op basis van een door fascistische partijen beheerst meerpartijenstelsel. Waarom dan nog de democratie afschaffen, als je als rechtgeaard Groot Leider de zaak ook met meerderheden van parlementszetels naar je hand kunt zetten? En mocht die meerderheid niet rond te krijgen zijn, dan is er vast wel met de Partij van de Collaboratie oftewel de VVD iets te regelen. Die zijn waarschijnlijk omkoopbaar. Je biedt de VVD gewoon een meerderheid aan ministersposten aan, zolang je als PVV maar de minister van Binnenlandse Zaken, ‘Defensie’, ‘Justitie’ en Vreemdelingenzaken in eigen hand houdt. De complete staatsveilighheid dus. Plus natuurlijk de positie van Rijkskanselier. Roos mag dan het buitenland doen, en Baudet de cultuur. Dat gaat he-le-maal goedkomen, toch?

Kom kom, hoor ik een bedachtzame lezer al brommen, is die Ravotr niet een beetje al te streng voor mijnheer Monasch? Laten we eens een nadere blik op zijn houding, zijn retoriek en standpunten werpen. De man probeerde lijsttrekker te worden van de PvdA, ooit een sociaaldemocratische partij, tegenwoordig een carrière-apparaat voor knuppelgrage burgemeesters. Zijn kernpunten: 1. de partij moest ‘iets doen’ met dat Oekraïne-referendum. Weet je nog wel, die vertoning toen een ruime meerderheid (qua stemmen) van een duidelijke minderheid (qua opkomst) nee zei tegen een verdrag, in een raadgevend referendum. En 2. hij wilde als voorzitter inbreng op het partijprogramma kunnen hebben. Over dat referendum – een opstooktruucje van Roos en Baudet, gewoon bedacht om anti-EU-sentimenten vanuit rechts te mobiliseren en een bloedeigen Brexitje te bevorderen – wil ik het nu verder niet hebben. Over wat Monasch met de partijkoers wilde echter wel.

Om te beginnen is het raar om als lijsttrekker speciale inbreng in een partijprogramma te eisen. Je bent daar één van de leden, je hebt via de in die partij gangbare kanalen de gelegenheid om je inbreng te leveren. Zo werkt dat binnen politieke partijen met democratische pretenties. Een lijsttrekker die zich vervolgens een eigen speciale inbreng toedicht, verheft zich boven de partij, en vertoont al de ambitie van een Leider. Dat was al hoogst verdacht. (Lees verder bij de bron van dit artikel)

Via:: ravotr