Zucht… zijn ze nou zo dom of willen ze gewoon niet? Weer lag er op de Indië-herdenking een enorme olifant tussen het publiek – dood, dat wel. Enorm, zeker: ongeveer ter grootte van drie miljoen lijken…
De kerngegevens: de Japanners bezetten in maart 1942 het zg. Nederlands-Indië, terwijl Nederland deze kolonie met zijn 2.000 eilanden en enorme olievoorraden zeer slecht verdedigde. Die bezetting duurde tot 15 augustus 1945, dus ruim drie jaar. In die tijd waren daar geen vernietigingskampen, en evenmin hadden de Japanners vernietigingsplannen. Er waren wel ‘gewone’ internerings- en werkkampen, en de Japanners waren erg wreed in de omgang.
Ze sloten alle ruim 110.000 witte Europese Nederlanders op, van wie er 20.000 daardoor stierven. Maar ook stierven er niet 2 maal zoveel Indonesiërs, niet 5 maal of niet 10 maal, maar 20 maal zoveel, ongeveer 3.000.000 mensen. Die waren op dat moment volgens de eerste bezetter van Indonesië, ons Koninkrijk der Nederlanden, onderdanen van dit koninkrijk – al hadden ze dan tweederangs, eigenlijk derderangs burgerrechten. Eigenlijk geen.
O ja: de beroemde dr Loe de Jong, hoofdauteur van de 14-delige serie ‘Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog’, beschrijft in zijn deel 11 de dood van onze 3 miljoen medeburgers van toen. En daar kreeg hij toch een gezeik mee… De gehele ‘Indische’ gemeenschap hier viel zo ongeveer over hem heen.
Ik ga hier nu leed vergelijken – iets wat vaak niet mag, maar ik breek graag die regel omdat mishandeling of honger die je overleefd hebt, toch iets anders is dan massaal vergast worden in Auschwitz. In de Jappenkampen in Indonesië zaten ongeveer 150.000 mensen, vrijwel allemaal witte Nederlandse kolonialen, inclusief hun relatief onschuldige vrouwen en kinderen. Er stierven ongeveer 20.000 van hen. Er was ook nog het werkkamp in Birma, van de Birma-spoorweg. Daar stierf ruwweg de helft van alle gevangene dwangarbeiders. De film daarover heet ‘The Bridge Over the River Kwai’.
Maar hou je vast, want als ik dat aan een Joodse overlevende met 140 vermoorde familieleden vertel, dan roept die: waar kan ik tekenen? Had mijn familie maar geboekt in een Jappenkamp!
Zie ook mijn artikel in HP/deTijd uit 2010 – nog altijd actueel…
Of dit stuk met de discussie een week later.
O ja, ook leuk was dat Wikipedia het artikel ‘Indische Holocaust’ al na enkele weken verwijderde. Ook de hernoemde versie ‘Hongersnood op Java’ verdween. Ach ja.
En de NOS?
Geen woord. Niets.
Volgens de NOS-reportage en het artikel op de NOS-site van de ‘Indische herdenking’ bestaan de 3 miljoen niet.
Gisteren ontving ik overigens net een excuus van de hoofdredactrice, Giselle van Cann. Ze had me beticht van van alles, en me woorden in de mond gelegd.
Es kijken wat ze hierop te zeggen heeft… Hier is hun tekst.
O ja: de stichting ‘Nationale Herdenking 15 augustus’ negeert de 3 miljoen net zo makkelijk. De 3 miljoen bestaan niet en worden dus niet genoemd. Ik heb Thom de Graaf, de voorzitter, daar wel in 2019 op aangesproken na de herdenking, maar hij is al wat ouder en zijn geheugen….
Of, of… zou hij niet willen…? Nee toch? Maar weer eens checken.
O ja 2: ik heb slecht opgelet, en daar was de Grote Vervuiler opeens weer in beeld: Martin B., zich uitgevend als voorzitter en vertegenwoordiger van de Tweede Kamer, die een krans bij het 15-augustusmonument legde. Godsamme, als je alles gehad hebt…
Goedenavond, dit was Brandpunt.
- Uitgelichte afbeelding: Door Frank Albert Charles Burke – Frank Albert Charles Burke, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=9003822
