Het lijkt bijna of ik in een tijdcapsule ben gestapt. Maar we zijn echt ruim vijftig jaar later. “Wij eisen de nacht op”, onder deze leuze is afgelopen weekeinde op veel plaatsen op de fiets gedemonstreerd. De fiets, een echo van de aanleiding tot de actie – de zeventiejarige Lisa die ’s nachts fietsend in de verlatenheid van Ouder-Amstel werd vermoord.
Er zijn berichten van seksistisch/seksueel geweld tegen de demonstranten – kreten, knepen in borsten en billen. Gebeuren die laatste dingen in het grote gezelschap van de fietsdemonstratie? Of bij demonstraties te voet, zoals in dit filmpje? Maar het illustreert dat het niet zomaar een kreet is.
Het moeilijke aan zo’n actie, wat dat betreft is het ook een déjà vu all over again van de jaren zeventig – ja, ik was er bij – is dat de eis niet gericht is op mensen of een instantie die het vrouwen moeilijk zonet onmogelijk maakt veilig over straat te gaan. ’s Nachts maar zeker ook overdag. Van wie wordt wat precies geëist? De moordenaar van Lisa – of die van, herinnert u zich haar nog, Anne Faber – is hoe dan ook uitzonderlijk. Ook als je de moorden onder het woord femicide plaatst. Het gaat niet alleen om de nacht.
Het déjà vu ten opzichte van de jaren zeventig toont ook dat men moeilijk kan zeggen dat er belangrijke vooruitgang is geweest. De afgelopen weken zijn er veel verhalen over aanranding of verkrachting verteld in de openbaarheid, wat dat betreft is het ook een voortborduren op #MeToo van nog niet zo lang geleden.
De demonstraties zijn volgens de berichtgeving georganiseerd door Dolle Mina, een initiatief ter herleving van de acties van vijftig of meer jaar geleden. Is Dolle Mina van toen (een mystificatie op de naam van feministe Wilhelmina Drucker, die in haar tijd nooit zo genoemd is) zo’n inspiratie? Enfin, succes toegewenst.
– Uitgelichte afbeelding: Door Rob Mieremet / Anefo – http://proxy.handle.net/10648/abb20058-d0b4-102d-bcf8-003048976d84, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=67433984
