Laatst zag ik een vacature waarin van de sollicitant gevraagd werd dat die “procesmatig kon denken”. Wat ik mij daarbij kan voorstellen is het schema dat ik ooit in een dik volstrekt onbenullig boek heb gezien:
Voer—>Varken—->Vleesproduct
Ik geloof dat ik dat moest leren. Het was in een postdoctorale cursus. Dit is het enige dat ik uit dat boek van negenhonderd en nog wat pagina’s gezien heb.
En verdomd, als ik dat procesmatige dan toch maar eens in de zoekmachine doe krijg ik zo’n pijltjesschema: bestelformulier invullen, ondertekenen, verzenden.
Het ‘procesmatig werken’ is alleen goed mogelijk wanneer de activiteiten binnen de processen duidelijk vastliggen (lees: geborgd zijn) en wanneer de bevoegdheden en verantwoordelijkheden van iedere medewerker duidelijk zijn vastgelegd.
Enfin, zie zelf maar bij mijn eerste treffer.
Dat “borgen” ken ik ook nog van een baan die mij achteraf echt de rillingen bezorgd hoezeer het op collaboratie neerkwam. Artikelen van een executive summary voorzien, die er bijvoorbeeld over gingen dat het laden van raketten in een bommenwerper ongezond kan zijn. De lader kan rugklachten krijgen. Nou was dat niet de echte zorg. De zorg was dat ziekteverzuim GELD KOST. En er moest vast iets geborgd worden.
Ik heb dat werkwoord dat mij totaal onbekend was meermalen in zo’n samenvatting gebruikt. Het zal wel.
Dit is het soort wetenschap dat zich tevens bezighoudt met de kwellende vraag of u uw bureau niet moet opruimen voor u vertrekt. Clean desk policy noemt men dat. Die foto van uw man, vrouw, koters of kat moet weg. Niets moet herkenbaar zijn. Eigenlijk moet u ook geen vaste plaats op kantoor hebben. Dan heeft u een flexplek. Daar is ernstig over nagedacht, om u geen vaste plaats meer te geven op kantoor. Ja, het is een verandering als dat wordt doorgevoerd. Daar heb je de schone wetenschap van de veranderkunde voor. Ik moet daarbij als Amsterdammer denken aan de D’66-achtigen die het lijnenstelsel van de tram overhoop gehaald hebben, waarbij menigeen moet overstappen waar dat vroeger niet hoefde. “Maar je wint er wel tijd mee”. Hoeveel, en waarom dat goed zou zijn, hoeft niet vermeld. En als er gemopperd wordt over deze nodeloze veranderingen? “Ze moeten er maar aan wennen.” De zwangeren, de slecht-ter-benen, ze stappen maar een eind over. Dat gaat zo alles zijn geborgde democratische gang.
En in wijder verband zie ik de Multiculturele Samenleving opdoemen. Als u wat ouder bent zult u nog weten dat Wij Daarnaar Op Weg Waren. Dus zij was er nog niet, het was iets in de verte. Er moest nog een handtekening komen en een verzending plaatsvinden, alles geborgd, uiteraard.
En zonder uitleg krijgen wij vervolgens van ongeveer dezelfden, of hun partijopvolgers, die verkondigden dat we Op Weg Waren, te horen dat de Multiculturele Samenleving een mislukking is.
En iets dergelijks is er over de Opwarming, Het Klimaat. De Opwarming Komt Er Aan. Het formulier is ingevuld, het ligt op het bureau van degene die de handtekening moet zetten (die heeft als Belangrijk Persoon geen flexplek, uiteraard) en de verzending volgt. Heel geborgd allemaal.
En dan komt de Opwarming er niet aan maar blijk je er middenin te zitten. Ach, er zijn maar honderd mensen meer per week gestorven door de hitte dan anders. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Als je maar geborgd bent.
