December lijstjesmaand. Ooit vond ik een topzoveel over een jaar interessant, wat muziek betreft.
Maar met jaarlijkse top-duizenden van nummers aller tijden (nog erger: “de beste ooit”) en vele andere lijstjes – o hemel, politicus van het jaar, enfin, ga maar door – vergaat je de aardigheid wel. Hoe kan de beste aller tijden nu ieder jaar iets anders zijn? En nog erger: hoe kunnen de vreselijkste nummers aller tijden blijkbaar voor sommigen het aller-, allerbeste aller tijden te zijn? Het ontgaat mij.
Er komen meer lijstjes hier op Krapuul de komende twee weken, dit is de aftrap.
Ik weet dat het tegen een onmogelijke stroom inzwemmen is als ik zeg dat ik het woord soul voor wat ik als Rhythm & Blues kende eigenlijk nooit heb kunnen accepteren. Maar ja, men heeft het nooit over “Northern R&B”, dat is ook waar, dus als dj die de eerste Northern Soulgig van belang in Nederland heeft georganiseerd accepteer ik het dan.
Wat al jaren onder de naam “R&B” of zelfs soul door het leven gaat is per definitie een ramp: janken, jammeren, steunen, gillen – aanstellerij moet als gevoeligheid gepresenteerd worden. Dus ik trek een streep ergens bij het einde van de jaren tachtig.
“Soul”verschrikkingen die ik echt niet hoef te horen maar die onvermijdelijk zijn meestal, vooral in deze tijd van het jaar, in willekeurige volgorde:
1) Isn’t she lovely? – Stevie Wonder.
Het werk van Little Thunder is nogal wisselend: van Las Vegasachtig gecroon al in zijn jonge jaren tot uiterst dansbaar en ook fraai rustig werk (zijn versie van Blowin’ in the wind is wat mij betreft niet te overtreffen). Maar dat uitgemolken uitgekauwde jarenzeventigspul, met dit als beslissend dieptepunt, alsjeblieft zeg…
2) I will always love you – Whitney Houston
Eigenlijk zou ik Whitney Houston een compleet-werk-onderscheiding willen doen toekomen, maar ik ben genadig. Maar deze ramp, maatgevend voor de ellende van anderen die erna komt, is misschien wel de nr. 1 (maar ik heb al gezegd dat de volgorde willekeurig is).
3) Michael Jackson / Jackson Five – complete werk
Daar ben ik niet kinderachtig in, die enkele dansvloerknaller als Thriller weegt niet op tegen de rest van de ellende. Een gehele-oeuvreprijs!
Enne…
Blame it on Hot Chocolate
4) Spanish Harlem – Aretha Franklin
Niet alles van Aretha Franklin is vreselijk, integendeel soms zelfs, maar dit is toch wel zo erg… lalalalalalalalalalaaaaaaaaaaaaaa
Kom, laat ik er Sounds Incorporated eens tegen inzetten
Lekker excentrisch singletje
5) When a man loves a woman – Percy Sledge
Dit is wel zo afgrijselijk, er zijn eigenlijk geen woorden voor. Dus hier laat ik het bij.
6) Sweet soul music – Arthur Conley
Dom vervelend jatwerk van Sam Cooke
7 ) Baby love – Supremes
Voor de meeste echte R&B kun je me midden in de nacht wakker maken. Maar mijn onderbuurman die 23 uur van de dag dronken is of was maakte er een sport van dit ook echt in het holst van de nacht op te zetten. Trappen op de vloer, opbellen, bengen op de verwarming, rammen op de deur, niets hielp. Tenslotte de politie bellen.
Terreurnummer.
8 ) Me and Mrs. Jones – Billy Paul
Gezeur over uw overspel hoef ik niet. Ik zeur wel over het mijne, okee? Geldt ook voor de volgende, nog zoveel ergere.
9) Let’s just kiss… – Manhattans
Hou toch op
10) Upside down – Diana Ross
Dat kan toch net zo goed Vanessa wezen, geef toe
De lijst kan uitgebreid worden. Maar we ronden af op een top-10.
Pingback: Wanneer de weg naar het doel te moeilijk lijkt | Krapuul