De echte vrouw

De echte vrouw heeft één kont, maar ze kan er niet op zitten. Daarom loopt ze altijd, winkel in, winkel uit, van evenement naar evenement. Op zoek naar iets fraais. Als ze niet op zoek is, blaft ze haar geliefde af, knuffelt ze haar kinderen dood of gooit met het serviesgoed.
De echte vrouw heeft twee monden. Een voor thuis en een voor uit. Met die voor thuis praat ze, met die voor uit praat ze eveneens. Die voor uit is geverfd, zodat iedereen zeker weet dat ze buitenshuis rondloopt en dat er een duidelijk verschil is. Het kan haar woedend maken als iemand het verschil niet ziet.
De echte vrouw heeft drie levens. Elke dag opnieuw. In het eerste leven staat ze op en brengt enige tijd voor de spiegel door, zichzelf toesprekend. In de spiegel kijken beperkt ze tot een minimum, daar wordt ze maar onzeker van. In het tweede leven rent ze rond op een groot podium en is ze zich zichtbaar bewust van haar acteerprestatie. In het derde leven kickt ze af van de show en evalueert ze de dag, waarna ze volledig instort en plots naar bed moet.
De echte vrouw heeft vier belangrijke wensen. De eerste is de mooiste zijn. De tweede is de prins op het witte paard. De derde is kinderen. De vierde kleinkinderen.

Naast die wensen wil de echte vrouw al het mogelijke. En als ze het niet zegt te willen, wil ze het onmogelijke. Maar als je vraagt wat dat is, weet ze het niet meer.

De echte vrouw wil alles, maar raakt steeds dingen kwijt. Daarom hapt ze graag naar lucht. Daar zit al heel veel in en het compenseert het verlies van sleutels, sokken, schoenen, mobielen, armbanden, sjaals, documenten, oplaadstekkertjes, wachtwoorden, ringen, inlognamen, jassen, boeken, katten, schootcomputers, gedachten, afstandsbedieningen, kussentjes, voetenwarmers, woorden, jurken, lipsticks, bh’s, oogpotloden, uren, en wat dies meer zij.

Mocht u haar zien lopen, zomaar over straat, spreek haar gerust aan, ze is volkomen ongevaarlijk. Laat haar praten, trek er wel wat tijd voor uit. Knik vooral instemmend zo nu en dan. De echte vrouw heeft behoefte aan enige bevestiging. Geeft u haar vooral niets, het gevaar bestaat dat ze meer wil. Geen mens kan de behoefte van de echte vrouw bevredigen.

De echte vrouw rent door de straten. Op zoek naar alles. Ze praat maar door. Ze lult zichzelf plat. Ze weet dat haar tijd voorbij is, dat het ‘echt’ van vrouw is gestorven. Ze weet dat het theater is, en dat in de gewone wereld niet iedereen naar haar kijkt. Dat vindt ze –zegt ze zelf- ‘niet leuk’, maar eigenlijk wil ze gewoon slaan.

Dat doet ze niet, in plaats daarvan rent ze achter zichzelf aan. In rondjes. Totdat ze er bij neervalt.