Wat is de zin van bloggen over Israel / Palestina? Ik doe dit nu ruim tien jaar en dan lijkt de vraag gewettigd: wat schiet je ermee op? ”Ça sert à quoi, ton blog?” vroeg een bevriende buurvrouw me een keer in de tijd dat ik delen van het jaar in Normandië zat. Het antwoord, dat ik haar bij nader inzien zou hebben moeten geven, was dat het vooral afhangt van hoeveel lezers je trekt. Dat bepaalt of je een beetje invloed hebt of niet, of jouw visie een kleine beetje doordringt in het grote geheel van slecht of half geïnformeerde, en half of heel partijdige hoeveelheid stemmen die voortdurend over dit onderwerp te horen zijn.
Over de afgelopen jaren heb ik wat dat betreft niet echt te klagen gehad. Ik haalde soms aantallen van zo’n 2.500 lezers per dag, en gemiddeld zat ik tussen de 20 en 30.000 per maand. Intussen is dat minder geworden, alhoewel niet dramatisch. Het is gezakt naar een lezertal van gemiddeld zo’n 400 per dag met hier en daar uitschieters naar boven en – als ik een dag of twee inactief ben – ook naar beneden. Maar die daling roept wel vragen op. Evenals het feit trouwens dat ik vroeger heel veel commentaar kreeg en tegenwoordig eigenlijk vrijwel alleen nog van de redelijk geschifte ultra Meir (die overigens heel anders heet).
Wat is de reden? Schrijf ik slechter? Minder interessant? Is het nieuws minder interessant geworden? Ik denk eigenlijk van niet. Het nieuws is intussen (al langere tijd eigenlijk) dermate heftig dat een enkele nieuwe lezeres die ik wierf me vertelde dat ze met tranen in de ogen had zitten lezen en dat andere nieuwkomers me vertelden dat ze eveneens niet wisten hoe ze het hadden. Wat mijn schrijfstijl betreft ben ik intussen misschien wat meer door de wol geverfd, cynischer geworden. Ik stort me ook minder op incidenten, als bijvoorbeeld dat een jongetje van vier jaar door de Israeli’s wordt gedagvaard. Of dat oude mensen in elkaar worden geslagen. Sterker nog: ik laat incidenten waarbij alleen gewonden vallen meestal weg, omdat bloggen dan echt een volledige dagtaak wordt, of zelfs meer. En vooral ook omdat ik denk dat incidenten als het bang maken van kleine kinderen of het in elkaar slaan van boeren in de pensioengerechtigde leeftijd, precies dat zijn: namelijk incidenten. Hte gaat veel meer om de echt belangrijke zaken. Het schoksgewijs naar rechts bewegen van de regering Trump, de totale verrechtsing van de politieke partijen en het klimaat in Israel, de lulligheid van de Europese Unie die alleen met de mond veroordeelt, bijvoorbeeld. En de verergering van de situatie, zoals de toenemend inhumane uitspraken van de rechterlijke macht in Israel, waar rechters van het hooggerechtshof hun hand er niet meer voor omdraaien om de sloop van hele dorpen, of flatblokken met wel 100 woningen goed te keuren. Dat zijn de dingen, de infrastructurele zaken om het zo te zeggen, die de echte gang van de gebeurtenissen bepalen. Om maar niet te spreken van de doorgaande bouw in de nederzettingen, de voortdurende sloop van zogenaamd ”illegaal” gebouwde Palestijnse huizen (die illegaal zijn omdat Israel het verdomt voor de Palestijnen plannen te ontwerpen, een goed kadaster aan te leggen en vergunningen af te geven). En natuurlijk de schandalige politiek om Gaza in alle opzichten volstrekt geïsoleerd te houden, of om het water uit de Westoever om te leiden naar de nederzettingen en de onophoudelijke – en vrijwel nooit bestrafte of zelfs maar door de politie uitgezochte – wandaden van kolonisten jegens boomgaarden, huizen, auto’s en andere bezittingen van Palestijnen Met daar bovenop als een soort bekroning van de misdadigheid, de gestage, willekeurige en vrijwel nooit (en dan alleen heel licht) bestrafte wijze waarop Palestijnen worden doodgeschoten, hetzij in Gaza, op de Westoever of in Jeruzalem. Dat zijn namelijk uiteindelijk de doorslaggevende factoren die de loop van geschiedenis bepalen en niet de dagelijkse vernederingen, de routine van checkpoints en controles of zelfs de mishandelingen van oude boeren.
Ruim tien jaar
Ruim tien jaar schrijf ik hier dus over. In die tijd werden er ruim boven de 5.000 Palestijnen gedood bij twee invasies in Gaza en door de regelmatig doorgaande buitengerechtelijke executies van Palestijnen die zogenaamd – en soms echt – aanslagen wilden plegen, of het slachtoffer werden van erop losschietende soldaten. Het is een ononderbroken rij. Van het 18-jarige ongewapende meisje Hadil Hashlamoun in Hebron, die van een paar meter afstand door twee bange soldaten met zeven kogels werd doodgeschoten, tot de twee 14- en 15-jarige meisjes Awad die in Jeruzalem voorbijgangers aanvielen met een schaartje en op wie werd geschoten toen ze al op de grond lagen. Van de twee pubers Nadim Nuwara en Mohamed Abu Thaher die op Nakba-dag, terwijl er niemand in de buurt was en leger en politie ontkenden dat er ooit met scherp was geschoten, door een man van de grenspolitie die stiekem zijn geweer met scherp had geladen, een uur na elkaar buiten het zicht van iedereen werden doodgeschoten. (De politieman werd vervolgd voor de dood van slechts één van hen en kreeg enkele maanden gevangenisstraf), tot de tiener Mahmoud Badran die werd gedood toen hij met zijn vrienden (die zwaar gewond raakten) uit het zwembad terugkeerde, waar ze de terugkeer van één van hen hadden gevierd en hun auto voor ”een auto met terroristen” werd aangezien.
Van het verhaal van de 21-jarige Lubna Hanash, die met een vriendin bij het Arroub-kamp in de buurt van Hebron aan het wandelen was die haar wilde laten zien hoe mooi het daar was, toen ze werd doodgeschoten door een soldaat die eigenlijk het vuur wilde openen op een groep jongeren die molotovcocktails zouden hebben gegooid, tot het geval van de 15-jarige Samir Awad uit Budrus, die van achteren werd doodgeschoten nadat militairen hem in een hinderlaag hadden gelokt (zoals werd bevestigd door The Guardian en The Daily Telegraph). Van de 17-jarige Hani al-Kasba die een steen gooide naar de auto van (toen nog) kolonel Israel Shomer, een brigadecommandant, en vervolgens – in strijd met de schietinstructies – van achteren werd neergeschoten nadat de kolonel zijn auto had stilgezet en was uitgestapt, tot de talloze andere Palestijnen die dat overkwam, dat van achteren doodschieten, zoals ik in dit stukje beschreef.
En tenslotte is er dan nog de lange lijst van Palestijnen die werden gedood omdat werd gedacht dat ze misschien wel een iets in de zin waren met met hun auto of motorfiets. Ook van dit soort gevallen gaf ik ene keer een (onvolledige) opsomming, als vervolg op een verslag van het doodschieten van twee van de drie inzittenden van een auto die in maart 2019 een verkeerde afslag nam. Het is hier te vinden.
NRC
Ik dacht dat ik de enige was in Nederland die dit soort gruwelverhalen bracht en kreeg zelfs al de aanvechting om er maar mee op te houden, omdat het veel tijd kost en niets uithaalt. Maar zie, deze donderdag, kwam ineens de NRC met het verhaal dat in “Israel elke twee dagen een Palestijn wordt gedood”. Ik wist niet wat me overkwam. De NRC! Dezelfde berichten die ook allemaal te vinden zijn op mijn blog. En precies zo als ik ze beschreef! Wat dat betreft voel ik me werkelijk buitengewoon verrast. Het is echt de eerste keer in die tien jaar dat ik in een Nederlandse krant exact dezelfde nieuwsfeiten lees die ik al die jaren, dag aan dag, heb gemeld. Bijna schreef ik dan ook blij verrast te zijn, maar dat gaat in dit geval waarschijnlijk toch net even te ver. En trouwens laten we ook even vaststellen dat de gevallen die correspondente Jannie Schipper in de NRC opsomt, niet zoals de krant schrijft in Israel, maar allemaal in de Palestijnse gebieden zijn gebeurd.
Toch is dit een doorbraak. Heb ik school gemaakt? Zou leuk zijn als het waar was, maar zo direct werkt het niet, denk ik. Dit is gewoon goede journalistiek op basis van feiten die mensenrechtenorganisaties boven water hebben gehaald. En blijkbaar is de tijd er rijp voor dat feiten die al jaren niet of nauwelijks de Israelische pers halen, en in Amerikaans kranten vaak, eigenlijk bijna altijd, worden verdraaid, eindelijk ook eens een keer op een niet mis te verstane wijze worden opgerakeld in een Nederlandse kwaliteitskrant. Er zal wel commentaar komen, Jannie Schipper zal wel voor antisemiet worden uitgemaakt, zoal mij dat ook heel regelmatig gebeurt, of op zijn minst tot iemand die antisemitisme bevordert en aanwakkert. En een aantal mensen zal de krant wel opzeggen.
Tfou, zoals ze in Marokko zeggen, wat zoveel betekent als ”het mocht wat”. Intussen verlost het mij een beetje van het gevoel dat ik al die jaren tegen de bierkaai op heb getrokken met het duidelijk maken van dingen die niemand wilde weten. Of van het odium, dat me door niet nader te noemen leiders van de Joodse gemeenschap werd aangesmeerd, dat ik er alleen op uit zou zijn om Israel zwart te maken, puur uit kwaadaardigheid. Dit blog is inderdaad zwart, in die zin dat ik een soort ononderbroken relaas geeft van dood en verderf. Maar de reden is, dat dit allemaal echt gebeurt. Dat ik niet anders kan dan de lezers van mijn blog ervan te proberen te overtuigen dat de bezetting werkelijk een ononderbroken keten van onrecht en misdaad is en dat het hoog tijd is dat de wereld daar na 52 jaar eindelijk iets tegen gaat ondernemen. Israel zelf is daar blijkbaar niet meer toe in staat.
Mogelijk is het feit dat ik redelijk alleen sta en stond met deze vorm van verbetenheid een reden is voor veel lezers om me niet meer dagelijks te bezoeken. Mogelijk zijn dat dezelfde mensen die zich liever op de zielige verhalen van in elkaar geslagen oudjes of voor verhoor opgeroepen peuters storten, dan dat ze de treurnis van nog meer doodgeschoten jongeren of gebulldozerde huizen willen lezen. Het sappige nieuws eerst, om het zo te zeggen. Maar als de NRC een voortrekker blijkt te zijn, als de Nederlandse pers eindelijk een beetje zijn werk zou gaan doen en het publiceren van de feiten een beetje van me zou overnemen, kan ik me misschien ook weer wat meer storten op andere dingen. Er wordt tenslotte genoeg anti-islamitische lariekoek verkocht, en de wereld is vol hele en halve enge fascisten, om maar wat te noemen. Eén zwaluw maakt natuurlijk nog geen zomer. Maar donderdag was in ieder geval een dag om een keer het glas op te heffen.
– Eerder verschenen bij Abu Pessoptimist
