Gibraltar is een apart plekje op het Iberisch schiereiland. Het is Brits zoals we allen hebben geleerd. Maar die Britsheid stelt de Gibraltarezen voor een dilemma. Bij wie willen we horen na Brexit: bij het Verenigd Koninkrijk of bij Spanje en de EU.
De Gibraltarezen willen in de EU blijven. Een ‘Noord-Koreaanse’ meerderheid van 96 procent stemde tijdens het Brexit-referendum voor EU-lidmaatschap. Maar zolang ze Brits blijven, moeten ze volgens de regels de meerderheid der Britten volgen, wat dus ingaat tegen de Gibraltareze volkswil.
Daarbovenop komt voor de Gibraltarezen dat de EU zich volop van lepe trucjes bedient. In het eerste ontwerp van de EU-voorstellen voor de Brexit-onderhandelingen staat geformuleerd dat Gibraltar zal worden uitgesloten van enige regeling tussen de EU en het VK, tenzij Spanje ermee instemt. Sowieso betekent dit het einde van Gibraltar als ‘gewoon’ Brits territorium.
De Gibraltarezen zien hun rots en trots vermorzeld in de Brexit-onderhandelingen. Hoe erg is dat? Inwoners van Gibraltar vinden het volksverlakkerij. Studente Shelina Assomull vertolkt de gevoelens. Ze heeft het over het ‘puin van democratie’.
Gibraltar is niet belangrijk meer. Het vertegenwoordigt niet langer een militair strategische positie zoals tijdens het grootste deel van de afgelopen drie eeuwen. Waar blijft echter de wil van 32.000 Gibraltarezen? Wellicht is dit slechts een futiele kwestie. Maar er ligt een dieperliggend vraagstuk achter: wanneer is een volk een volk? Een volk heeft recht op zijn democratie. Vormen de Gibraltarezen een volk? Pro kan worden gezegd dat ze in ieder geval een nationaal voetbalteam hebben.
