David Gilmour heeft op Twitter fel uitgehaald naar zijn vroegere bandmaat Roger Waters. Volgens Gilmour is Waters een vrouwenhater, een antisemiet en een Poetinpijper.
Aanleiding was een tweet vam Polly Samson, Gilmour’s vrouw, die overduidelijk géén fan is van Waters. Samson beschuldigde Waters van zo ongeveer alles waaraan Jezus, Martin Luther King en Boeddha een hekel hadden: dief, belastingontduiker, leugenaar en megalomane maniak. Samson kreeg onmiddellijk bijval van haar echtgenoot:
Every word demonstrably true https://t.co/KWk4I3bMTN
— David Gilmour (@davidgilmour) February 6, 2023
Waters is het uiteraard oneens met deze karakterbeoordeling:
Waters is al decennia één van meest vooraanstaande Israël-critici. Hij steunt de BDS-beweging en bekritiseert regelmatig collega-muzikanten die optreden in Israël. Dat sommige “linkse” antizionisten slecht vermomde antisemieten zijn is al heel lang duidelijk. Het stikt van dat soort gajes op Twitter. Of Waters tot die categorie behoort kan ik niet beoordelen. Tenzij je van mening bent dat de BDS-beweging per definitie antisemitisch is, een mening die je met name in linkse kringen in Duitsland met enige regelmaat tegenkomt.
Dat Waters een Poetinpijper is klopt als een bus. In eerste instantie reageerde hij nog kritisch op de Russische invasie van Oekraïne, maar inmiddels is hij er blijkbaar van overtuigd dat Poetin een vredelievende man is die door “het Westen” tot het uiterste geprovoceerd is: “….I am now more open to listen what Putin actually says. According to independent voices I listen to he governs carefully, making decisions on the grounds of a consensus in the Russian Federation government. There are also critical intellectuals in Russia, who have been arguing against American imperialism since the 1950s. And a central phrase has always been: Ukraine is a red line. It must remain a neutral buffer state. If it doesn’t remain so, we don’t know where it will lead. We still don’t know, but it could end in a Third World War.”
David Gilmour en de overige leden van Pink Floyd verklaarden zich onmiddellijk solidair met Oekraïne. De band liet het ook niet bij woorden:
Naast de politieke meningsverschillen – die ik beslist niet wil minimaliseren – speelt het verleden natuurlijk ook een rol. Gilmour en Waters kunnen eigenlijk al sinds het eind van de jaren ’70 slecht door één deur. Waters was vanaf The Dark Side Of The Moon zonder enige twijfel de dominante kracht binnen de band. Dat leverde uiteraard spanningen op, maar het werd pas écht problematisch toen hij Pink Floyd ging beschouwen als zijn begeleidingsbandje. In ’85 verliet Waters de band, die volgens hem “a spent force” was.
Pink Floyd besloot door te gaan zonder Roger Waters. Die probeerde dat uit alle macht te voorkomen en spande zelfs een rechtszaak aan tegen zijn voormalige bandmaatjes. Een rechtszaak die hij overigens verloor. Geen van beiden heeft ooit nog iets geproduceerd dat de vergelijking met het oude materiaal uit de late jaren ’70 en vroege jaren ’80 kan doorstaan. De nogal middelmatige albums van Gilmour’s Pink Floyd verkochten wél veel beter dan het al even middelmatige solowerk van Roger Waters. Gezien Waters’ aanzienlijke ego heeft dat waarschijnlijk evenmin bijgedragen aan het verbeteren van de onderlinge verhoudingen. De reünie waar sommigen nog steeds op hoopten kunnen we nu ongetwijfeld wel helemaal op onze buik schrijven.
Uitgelichte afbeelding: Pink Floyd in 1968, nog met Syd Barrett. Vanaf beneden, met de klok mee: David Gilmour, Nick Mason, Syd Barrett, Roger Waters, Richard Wright – By http://www.pink-floyd.org/, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=25602741
