Orlando Verde heeft deze maand geleerd dat vooral één mechanisme racisme in stand houdt: ‘En het komt telkens terug, onafhankelijk van de omstandigheden.’
Hoe teleurstellend het ook was dit ene mechanisme telkens opnieuw te zien verschijnen, hoe meer hoop ik kreeg dat dáár precies de sleutel ligt voor de bestrijding van de plaag die racisme vandaag is.
Een zwarte vrouw spreekt moedig een zaal aan. Ze probeert het luchtig te houden, maar haar relaas is schrijnend.
Haar mooie, brede glimlach maakt het zo mogelijk nóg pijnlijker om te horen. Ze heeft het allemaal meegemaakt en we luisteren, half gefrustreerd, half woest.
Een vrouw reageert net na het einde van haar vertelling: ‘dat andere kleuters niet met jou wilden spelen heeft misschien niks met racisme te maken, misschien heb je gewoon nare ouders’, zegt ze. En ze meent het.
