Peer review en de hele reutemeteut houdt niet racistisch of antisemitisch geklets bedekt met de mantel van “wetenschap” tegen. Bij het wetenschappelijk tijdschrift Evolutionary Psychological Science strijden een filosemitische en een antisemitische “verklaring” van het succes van (“cultureel”) marxisme en psychologie (! – of psychoanalyse, wat zal het uitmaken op dit niveau) met elkaar. Een toevallige vondst die tot ernstig nadenken zou moeten leiden.
Elders1) heb ik wel geschreven dat de filosemiet en de antisemiet dezelfde Jood zien, wat de laatste vreselijk vindt, vindt de eerste prachtig. Er is weinig voor nodig om de filosemiet tot het antisemitisme te bekeren. Sterker nog, wat is het verschil tenslotte?
[MacDonald, K. (1998). The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-century Intellectual and Political movements. Westport: Praeger. – Praeger was jarenlang de huisuitgeverij van de CIA – AJvdK]Kevin MacDonald (1998) heeft betoogd dat een reeks ideologieën van de twintigste eeuw die Europese tradities ter discussie hebben gesteld, gezien moeten worden als een Joodse evolutionaire strategie om Joodse belangen in het Westen te bevorderen. Joods leiderschap en een buitenproportionele betrokkenheid bij deze bewegingen getuigen hiervan.
Cofnas (Human Nature 29, 134–156) heeft dit model gekritiseerd en tegengeworpen dat het bewijs eenvoudiger kan worden verklaard door de hoge gemiddelde intelligentie en de stedelijkheid van Joden in westerse landen. Dit zou volgens hem de standaardhypothese moeten zijn.
In dit antwoord betoog ik dat MacDonald’s model de meer plausibele hypothese is, omdat mensen neigen te handelen in het belang van hun etnische groep en die selectiviteit is bijzonder groot onder Joden, wat betekent dat zij in het bijzonder waarschijnlijk zo handelen.
1) Ch..Charly, ik ben een christen, in: Arcade #4, 1994
