Country(rock)klassieker du jour: Rose of Cimarron

Excuseer mij – maar slechts de lompen zijn bescheiden – we betreden hier de eenzame hoogten van mijn persoonlijke lijst aller tijden. Het heeft ooit op 1 gestaan, geen idee waar ik het nu zou plaatsen, het is dringen aan de top.
Nu komt u met de vraag (waar u helemaal niet mee komt): volgens mij heb jij iets tegen de Eagles, waarom dan juist Poco wel?
Ik ben blij dat u de vraag stelt. Poco is een voortzetting van Buffalo Springfield zonder de twee leden die in Crosby, Stills, Nash & Young terechtkwamen. Na de garagerock, de folk en de psychedelica kwam de countryrock, kun je zeggen, en Poco – zelf geen countrybumpkins van huis uit, zoals zovelen uit de rock ‘n’ roll nou juist wel – heeft zijn best gedaan. Bestaat nog steeds. Ze traden op tegen kernenergie, zagen vocalist Timothy B. Schmitt wegkopen door de aalgladde Eagles en sappelden door. Verder is dit nummer nauw verweven met mijn liefdesleven uit de dagen van de elpee: lichte eenzaamheid en later de eenzaamheid in een relatie die geen relatie was – die verlatenheid drukt het voor mij uit. De muziek onderstreept dit wel, de tekst niet.

Roll along, roll on
Rose of Cimarron
Dusty days are gone
Rose of Cimarron

Shadows touch the sand and look to see who’s standin’
Waitin’ at your window, watchin’ will they ever show?
Can you hear them calling? You know they have fallen on
Campfires cold and dark that never see a spark burn bright

Roll along, roll on
Rose of Cimarron
Dusty days are gone
Rose of Cimarron

Trails that brought them home echo names they’ve known
Four days high and lonely comin’ to you only
You’re the one they’d turn to, the only one they knew who’d do
All her best to be around when the chips were down

Hearts like yours belong
Following the dawn
Wrapped up in a song
Rose of Cimarron

1976. De elpee kocht ik in 1978…