Zoveel weemoed in een instrumentaal nummer van net meer dan twee minuten stoppen, het is een kunst op zich. Floyd Cramer is de onmiddellijk herkenbare pianist van de Nashville-countryschool, met zijn “slipnote”-stijl (een uit de toon vallende noot verglijdt in de juiste).
Is het de laatste afspraak omdat het maar uit moet zijn? Er is een vocale versie van Skeeter Davis maar ik heb liever de originele instrumentale met zijn onuitgelegde bedroefdheid. Het kleurde ook mijn lichte weemoed van het besef in de laatste klas te zitten van die vermaledijde school.
Last date, Floyd Cramer, 1960.
