Country/folk/soulklassieker du jour: Gentle on my mind

Er is van oudsher voor mij een bekende versie die ook meteen DE versie is, maar die van Glen Campbell is ietsje ouder. Glen Campbell is geveld door Alzheimer, gisteravond was op Nederland 2 de documentaire over zijn ziekte (die sinds het maken van de film sterk verergerd is) en hoofdzakelijk over zijn afscheidstoernee. Verbazend hoe iemand zo daverend gitaar kan spelen die zijn eigen dochter niet meer herkent. De geest zit vreemd in elkaar.
Naar aanleiding hiervan drie GlenCampbellnumers die mij (jawel, u noemt de uwe maar) dierbaar zijn.

Al met al, DIT is het origineel van Gentle on my mind – knallende bluegrass door New Yorker John Hartford. Ik hoor het net voor het eerst!

De leerzame wereld van Youtube. 1967

En dit is de eerste cover

Tompall & the Glaser Brothers, ook 1967

It’s knowing that your door is always open
And your path is free to walk
That makes me tend to leave my sleeping bag
Rolled up and stashed behind your couch
And it’s knowing I’m not shackled
By forgotten words and bonds
And the ink stains that are dried upon some line

That keeps you in the backroads
By the rivers of my memory
That keeps you ever gentle on my mind

It’s not clinging to the rocks and ivy
Planted on their columns now that binds me
Or something that somebody said
Because they thought we fit together walking
It’s just knowing that the world will not be cursing
Or forgiving when I walk along some railroad track and find

That you’re moving on the backroads
By the rivers of my memory
And for hours you’re just gentle on my mind

Though the wheat fields and the clothes lines
And the junkyards and the highways come between us
And some other woman’s cryin’ to her mother
‘Cause she turned and I was gone
I still might run in silence, tears of joy might stain my face
And the summer sun might burn me ’til I’m blind

But not to where I cannot see
You walkin’ on the backroads
By the rivers flowing gentle on my mind

I dip my cup of soup back from a gurglin’
Cracklin’ caldron in some train yard
My beard a roughing coal pile,
And a dirty hat pulled low across my face
Through cupped hands ‘round the tin can
I pretend to hold you to my breast and find

That you’re waving from the backroads
By the rivers of my memories
Ever smilin’ ever gentle on my mind

Glen Campbell, 1968, zijn signature tune bij de afscheidstournee

Er zijn “zwarte” versies, van Lou Rawls en Aretha Franklin onder anderen, de eerstegenoemde vind ik geen betrouwbare plaats op YT hebben en de tweede valt zoals veel van AF tegen, maar dit, de eerste die ik kende, vind ik de soulfulste, niets aan te doen. Solomon Burke heeft het zelf gezegd: Dean Martin heeft soul. Oordeel zelf. Het is ook het geraffineerde arrangement, met zijn koper, en ik zeg dit als nou niet direct Dean-Martinfan. (En het niet zo family-valuesachtige derde couplet slaat hij over).

1969